Κολλημένο στην πίσσα της κολάσεως…
Έτσι πρέπει να είναι η κόλαση. Πρόγευση σε εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο πίσσας έξω από το χωριό Φωλιά της Κομοτηνής. Δύο σκυλάκια (4 μηνών), αδερφάκια ήταν νεκρά -βυθισμένα στη πίσσα, το ένα δίπλα στο άλλο. Την τραγική εικόνα συμπλήρωνε και τρίτο αδελφάκι ακριβώς δίπλα τους. Ανέπνεε ακόμα. Τα ματάκια του, το μόνο σημείο του σώματος που κινιόταν ελεύθερα-ικετευτικά προς εμένα.
Το εγχείρημα φαινόταν ακατόρθωτο. Αμέσως κόλλησαν και τα δικά μου πόδια. Τα παπούτσια έμειναν μέσα, απίστευτη η κολλητική ισχύς του υλικού. Δεν μπορούσα να κινηθώ, παρέμεινα σε γονατιστή στάση. Αδύνατον με τα χέρια να μετακινηθεί έστω και ένα εκατοστό πίσσας.
Η αντίσταση και η συγκολλητική της ισχύς ανίκητη. ‘Ο,τι και αν βύθιζα στην πίσσα, κολλούσε και το ρουφούσε αργά, σταθερά μέσα της.
Τίποτα δεν γινόταν. Είναι εκείνες οι σπάνιες στιγμές που μετά από πολύ ώρα σκέφτεσαι βαθιά μέσα σου: ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ και τα μάτια σου βουρκώνουν. Να αργοπεθαίνει μπροστά σου ένα αθώο πλάσμα και να μην μπορείς να το σώσεις…. Τα ματάκια εκείνα όμως, καρφωμένα πάνω μου …
Κάποιοι από όσους είχαν συγκεντρωθεί μετά από 1,5 ώρα άκαρπων προσπαθειών με παρότρυναν να σταματήσω την επιχείρηση και άρχισαν να μιλούν για ευθανασία!
Εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια, η αναπνοή μου δεν έβγαινε (για να έχω δυνάμεις ακουμπούσα το κεφάλι μου πάνω στην δεξαμενή), με τα γόνατά μου να σχίζονται πάνω στην τραχιά επιφάνεια των σπασμένων κομματιών τσιμεντόλιθου που βύθισα από κάτω, διαπίστωσα ότι όσο υποχωρούσε η ζέστη (η σκιά της δεξαμενής κάλυψε πλέον το σημείο) η πίσσα άρχισε να στερεοποιείται και ο χρόνος τελειώνει!
Το έχω ζήσει σπάνια, αλλά είναι οι στιγμές που το υπερβατικό αντικαθιστά την πραγματικότητα. Μια ανώτερη δύναμη νιώθεις να σε καθοδηγεί από ψηλά. Με τρόπους που πιστεύω ότι εμπλουτίζουν την διασωστική «επιστήμη», κατάλληλους για σεμινάριο, και αφού κατάφερα να σηκωθώ όρθιος (με τραβούσαν από πίσω) έφερα αυτοσχέδια εργαλεία μεταξύ άλλων και ένα σουβλί από μπετονόβεργα με αιχμηρή μύτη. Ακόμα και η μπετονόβεργα λύγιζε. Κατάφερα να τη βυθίζω περιμετρικά, και να γεμίσω οπές γύρω από το σώμα του, σαν κέντημα, με μεγάλο κίνδυνο να τραυματίσω τα ποδαράκια του τα οποία επίσης ήταν βυθισμένα και δεν φαινόντουσαν. Εν πάση περιπτώσει, χιλιοστό προς χιλιοστό, κατάφερα να περάσω αρχικά ένα σχοινί κάτω από τα πίσω πόδια του και με την μέθοδο του «πριονιού» (θα εξηγήσω άλλη φορά), αργά, βασανιστικά, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, μετά από 3,5 καταραμένες ώρες, η γλυκιά σκυλίτσα αποκολλήθηκε.
Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον κτηνίατρο κ. Ισμαήλ Μολλά, ο οποίος από ένα σημείο και μετά με βοήθησε αποφασιστικά στον απεγκλωβισμό. Είναι υπέροχος! Τον ασπάστηκα!
Κλήθηκε από κάποιους και η πυροσβεστική και η ΕΜΑΚ, αλλά ήταν αδύνατον να κάνουν κάτι. Παρόντες ο Μάκης Σαλασίδης (εντόπισε το σκυλάκι), η Πόπη Σεϊζάκη, η Γκιουλσάχ Χατζηχαλήλ, ο δημοτικός κτηνίατρος του δήμου Ιάσμου Αχμέτ Ταϊφούν και ο περισυλλογέας του δήμου Ιλκάι Λουτφη. Στο τέλος κατέφθασε και η αστυνομία.
Σήμερα θα δώσουμε καταθέσεις και θα ακολουθήσει ποινική διαδικασία για όλους τους υπευθύνους του εργοταξίου.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ : ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ!
Μία εικόνα χίλιες λέξεις…
Από : Κωνσταντίνο Τιτόπουλο
Επιστολή στον Κυριάκο Μητσοτάκη
Όπως αναφέρει στο facebook στον προσωπικό λογαριασμό του ο Κ.Αντώνης Λιάπης:
<<Αν αυτή η φωτογραφία δεν σας κόψει την ανάσα, τότε τίποτα δεν μπορεί.
Ένας άντρας, βουτηγμένος στην πίσσα, ακουμπά εξαντλημένος σ’ ένα αγροτικό φορτηγάκι. Στην αγκαλιά του, το πλάσμα που μόλις τράβηξε από τον πιο αργό και βασανιστικό θάνατο που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Δεν είναι διασώστης του κράτους.
Δεν είναι υπάλληλος κάποιας υπηρεσίας.
Είναι ένας απλός πολίτης.
Ένας εθελοντής.
Στην Ελλάδα, ο εθελοντής για τα αδέσποτα δεν προσφέρει «λίγη χαρά» στον ελεύθερο χρόνο του.
Στην Ελλάδα, ο εθελοντής είναι αναγκασμένος να γίνει ήρωας.
Κι αυτό, γιατί εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκεται η Πολιτεία, υπάρχει κενό.
Εκεί όπου ο νόμος υπόσχεται φροντίδα, επικρατεί εγκατάλειψη. Εκεί όπου η Αυτοδιοίκηση χλευάζει, κάποιοι βουτούν με γυμνά χέρια στην κόλαση.
Η σκηνή αυτή δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο διάσωσης. Είναι πορτρέτο της χώρας μας:
Όπου οι ζωές των ζώων ζυγίζουν λιγότερο από το κόστος να προστατευτούν.
Όπου οι ήρωες δεν φοράνε στολές αλλά σκισμένα ρούχα και σημάδια από την πίσσα.
Όπου οι πραγματικοί υπεύθυνοι μένουν αθέατοι, ενώ οι πολίτες αναλαμβάνουν το δικό τους έργο.
Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε.Δ.Ε. , κάποιοι αιρετοί βρήκαν χρόνο να ειρωνευτούν τους φιλόζωους εθελοντές. Ίσως γιατί η αλήθεια πονά: κάθε φορά που ένας εθελοντής σώζει μια ζωή, αποδεικνύει τη δική τους αποτυχία.
Αν θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε σε μια πολιτισμένη χώρα, τέτοιες εικόνες δεν πρέπει να υπάρχουν.
Αυτή η φωτογραφία δεν είναι έπος.
Είναι κατηγορητήριο.
Είναι μνημείο ντροπής για κάθε κυβερνητικό και αυτοδιοικητικό αξιωματούχο που άφησε να υπάρξει αυτή η στιγμή.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Εκτός από την πολιτική βούληση να μην χρειαστεί ποτέ ξανά ένας Αντώνης Λιάπης να δώσει μόνος του μάχη με την κόλαση.>>