Είναι πραγματικός ο κόσμος που ζούμε !;
Είναι πραγματικός ο κόσμος που ζούμε ;
Ώρες ώρες, λες και ζούμε σε ένα όνειρο και πως όταν ξυπνήσουμε θα είναι όλα διαφορετικά. Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι δεκαετίες τώρα ζούμε σε ένα παραλογισμό. Μικρό, ελάχιστο παράδειγμα η πλατεία της Κομοτηνής. Δηλαδή, δεν έπρεπε πριν χρόνια και μια και καλή να είχε λυθεί το θέμα των τραπεζοκαθισμάτων και αναλογικά να ισχύει ένα καθεστώς σε όλη την πόλη. Πέρασαν χρόνια από την μετά τον κόβιντ άναρχη ανάπτυξη των τραπεζοκαθισμάτων, μια κατάσταση που αφέθηκε να τρέχει άνομη και τώρα σκούζουμε που εφαρμόστηκε ο νόμος, με τον δήμαρχο να λέει σε ενεστώτα διαρκείας ότι θα κάνει νέα κανονιστική, ενώ μαλώνει τους άλλους λες και ήταν δική τους δουλειά. Εντωμεταξύ, και εδώ είναι να αναρωτιόμαστε, αν δείχνει άδεια η πόλη επειδή είναι έρημη η πλατεία. Μα είναι έρημη η ίδια η πόλη, καθώς η ανάπτυξη της έγινε με τραπεζοκαθίσματα και περισσότερο για τους φοιτητές και όχι για τους κατοίκους-δημότες. Θα πείτε, δεν είναι κάτοικοι οι φοιτητές; Ναι, όσο είναι κάτοικοι οι τουρίστες σε έναν τόπο, αφού ως διανυκτερεύσεις τις μετράμε και τις δυο περιπτώσεις. Και είναι πραγματικότητα ή δεν τα βλέπουμε τα άδεια εμπορικά καταστήματα, τα ενοίκια και στα σπίτια που έφτασαν στον Θεό, την απουσία μεταποιητικής δραστηριότητας, το νεκροταφείο επιχειρήσεων στην ΒΙΠΕΚΟ, το κυνήγι του γρήγορου κέρδους, μέσω της παρουσίας των φοιτητών, το βγάλε βάλε με τα πλακάκια στους δρόμους, χωρίς σχεδιασμό. Άραγε όνειρο ζούμε με την απουσία χώρων στάθμευσης, με την απουσία σχεδίου για πάρκινγκ, με το να χαλούν τα φανάρια και να μένουν έτσι για εβδομάδες, μήνες, σπάζοντας τα νεύρα οδηγών, τα φρένα οχημάτων και δαπανώντας άσκοπα καύσιμο με ένα συνεχές σταμάτα ξεκίνα. Πραγματικότητα ή όνειρο είναι να επιδιώκουμε τουριστική ανάπτυξη της Κομοτηνής, χωρίς σχέδιο, χωρίς την παραμικρή πρωτοβουλία. Και χωρίς να λέμε την πραγματικότητα, πως δεν τους θέλουμε τους τουρίστες, αφού έχουμε βασίσει τα πάντα στην κατανάλωση από τους τουρίστες-φοιτητές. Αλλά και σε εθνικό επίπεδο, ζούμε σε χώρα με νόμους που εφαρμόζονται ή με νόμους που απλά καλύπτουν την διαφθορά με την βοήθεια της δικαιοσύνης. Είναι όνειρο ή πραγματικότητα να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους κλέφτες από τους αστυνόμους; Να βιώνουμε ένα όργιο, πολλά χρόνια τώρα, κατασπατάλησης και κλοπής χρημάτων από την ΕΕ, μέσω επιδοτήσεων και ενισχύσεων, να έχουμε ξεπατώσει τον σιδηρόδρομο, να βλέπουμε σαν σήριαλ τηλεοπτικό την λεηλασία επιδοτήσεων μέσω του ΟΠΕΚΕΠΕ, να μας υπόσχονται μειώσεις τιμών και να πληρώνουμε τα διπλά; Είναι πραγματικός ο κόσμος ή σε όνειρο πέντε – έξι κοτζαμπάσηδες να ελέγχουν τα πάντα ενέργεια, ποδόσφαιρο, το Τύπο και τα ΜΜΕ; Και αλήθεια, πάμε και ψηφίζουμε και το αποτέλεσμα, στον κόσμο που ζούμε, είναι η εκλογή κυβερνήσεων ή μήπως διαχειριστών της κατάστασης προς όφελος των δικών μας και των κοτζαμπάσηδων, με απλή εναλλαγή στην «εξουσία», όταν έχουμε «πολιτική αλλαγή»; Μήπως τελικά ζούμε σε έναν κόσμο σαν του «Inception», την αμερικανική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας όπου κάποιοι έχουν χτίσει μια κατασκοπευτική επιχείρηση εισχωρώντας στο υποσυνείδητο μας και αλλάζοντας τις σκέψεις μας; Λες και ζούμε σε ένα κόσμο όπου μας έχουν εμφυτεύσει την ιδέα πως είναι πραγματικός, ενώ είναι ένα όνειρο, ένας μοντέρνος θρίαμβος του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε πλέον τον κόσμο που μας περιβάλλει· μέσα από την αντανάκλασή του. Στην ταινία ο πρωταγωνιστής έχει ένα αντικείμενο, μια σβούρα, που τον βοηθά να ξεχωρίσει το όνειρο από την πραγματικότητα. Στην περίπτωση μας, το αντικείμενο αυτό, είναι μάλλον η τηλεόραση, τα συστημικά ΜΜΕ, οι παραπλανητικές, χωρίς έλεγχο από την αρμόδια αρχή, διαφημίσεις, ο ψεύτικος κόσμος των social και η αλόγιστη απαίδευτη χρήση τους. Αν για μια στιγμή κλείσουμε μάτια και αυτά σε όλες αυτές τις σύγχρονες σειρήνες, ίσως διαπιστώσουμε αν ζούμε σε πραγματικό κόσμο ή σε ένα συνεχές, ελεγχόμενο όνειρο. Εντωμεταξύ, το «Inception» τελειώνει με τον πρωταγωνιστή να γυρίζει την σβούρα και να πέφτουν οι τίτλοι τέλους πριν ο σκηνοθέτης μας αποκαλύψει αν το όνειρο συνεχίζεται η ο ήρωας της ταινίας ζει επιτέλους σε πραγματικό κόσμο. Εδώ που φτάσαμε, ίσως και για μας, η χρήση της «σβούρας» μας, να μας προσφέρει πολλές ερμηνείες και να αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για προσωπικές ερμηνείες και συζητήσεις. Σαν να έχουμε την ελευθερία να διαλέξουμε πώς θέλουμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο που ζούμε και να δημιουργήσουμε τη δική μας έκδοση της ιστορίας μας. Πάντως σε κάθε περίπτωση, είτε σε όνειρο ζούμε, είτε είναι πραγματικός ο κόσμος μας, πρόκειται για ένα δυστοπικό περιβάλλον, με τους πολλούς να τρέχουν να προλάβουν την ζωή και αυτή, πάντα, να τους ξεφεύγει.
«Πόθεν έσχες»: Αληθινά ψέματα;
Εντωμεταξύ, αν σας διέφυγε, ξεκίνησαν οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» και μεταξύ των υπόχρεων είναι βουλευτές, υπουργοί, Αυτοί είναι για τους οποίους δεν γνωρίζουμε τι και πως το κατέχουν, καθώς η σελίδα όπου θα έπρεπε να εμφανίζονται οι δηλώσεις τους, ανακατασκευάζεται από το 2022, σαν το γεφύρι της Άρτας. Τώρα μάλιστα, οι σύζυγοι τους και άλλα παρένθετα πρόσωπα, μπορούν να έχουν επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Οπότε, μάλλον ανοίγει ο δρόμος να μας πουν, ότι των συζύγων και των σογιού τους είναι ο πλούτος που νομίζουμε ότι τους ανήκει. Σαν να μας λένε, ψέματα σας λέμε, αλλά βάσει νόμου που εμείς ψηφίσαμε, αυτή είναι η αλήθεια.
Μήπως να την γεμίσουμε παγκάκια;
Από το 2022 υπήρχε η παρανομία. Αν ο Δήμος έκανε νέα κανονιστική, θα έπρεπε να πληρώσουν τα καφέ για τον επιπλέον χώρο, θα φώναζαν οι ιδιοκτήτες, θα ξεφώνιζε η αντιπολίτευση. Αν η αντιπολίτευση έθετε θέμα, θα την κατηγορούσαν ότι αυξάνει το κόστος λειτουργίας των καφέ. Τα καφέ, γιατί να θέσουν θέμα, να πληρώνουν περισσότερα; Οι εκπρόσωποι τους, πώς να ζητήσουν νέα κανονιστική, αφού θα έπλητταν οικονομικά τα μέλη τους. Την ίδια ώρα, άλλα καφέ, χωρίς επιπλέον χώρο για ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων, έβλεπαν πως η κατάσταση δεν είναι δίκαιη, αλλά και τι να κάνουν, να πάνε κόντρα στην ανάπτυξη… Οι καφεπότες, ούτε καν είχαν την αμυδρή ελπίδα μείωσης των τιμών στα καφεδάκια, αν και με τον επιπλέον χώρο, δωρεάν, υπήρχε μεγαλύτερος τζίρος, οπότε απλά εύρισκαν εύκολα τραπέζι. Μια λύση θα ήταν να γεμίσει η πλατεία με παγκάκια, οπότε πάλι στην πλατεία θα καθόμαστε, δεν θα φαίνεται άδεια η Κομοτηνή και επιπλέον θα πληρώνουμε, ως take away, φθηνότερα τον καφέ. Θα έπρεπε βέβαια να φέρνουμε από το σπίτι κανένα μαξιλαράκι να μην πιάνονται τα οπίσθια μας τόσες ώρες στο παγκάκι. Ωστόσο, θα ήταν μια λύση και ένα αξιοθέατο, Κομοτηνή, η πόλη με την πλατεία με τα πολλά παγκάκια.
