«Φινλαδοποίηση» αλά ελληνικά ;

«Φινλαδοποίηση» αλά ελληνικά;

«Όσο δεν τα βάζετε μαζί μας στο Αιγαίο, δεν θα τα βάζουμε μαζί σας», ήταν η δήλωση Ερντογάν, δηλαδή αν κάνουμε τα κέφια των Τούρκων στο Αιγαίο, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Επιπλέον, το «αιτία πολέμου», από εκεί που μας το πρότασσαν αν αυξήσουμε τα έξι μίλια χωρικών υδάτων μας στο Αιγαίο, τώρα μας το μοστράρουν και για τα νότια της Κρήτης. Εμείς, επιμένουμε πως είναι στη δική μας ευχέρεια πότε θα κάνουμε επέκταση χωρικών υδάτων και ότι είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα. Αλλά, δεν το κάνουμε… Άραγε, δεν το κάνουμε για να μην έχουμε κλιμάκωση εντάσεων, μέχρι και πόλεμο, ή περιμένουμε να είμαστε τόσο δυνατοί, ώστε αν προχωρήσουμε σε επέκταση, να μην μπορεί να κάνει κάτι η Τουρκία; Το τι σκέφτεται το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, δεν το γνωρίζουμε, ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι απέναντι θέλουν το «μισό Αιγαίο», όχι τόσο να το καταλάβουν, όσο για να το συν εκμεταλλευτούμε. Και τώρα το ερώτημα: βαδίζουμε προς «Φινλανδοποίηση»; Τι είναι αυτός ο όρος; Ο όρος «Φινλανδοποίηση» έχει επικρατήσει να περιγράφει την ειδική σχέση μεταξύ Φινλανδίας και Σοβιετικής Ένωσης στη μεταπολεμική περίοδο του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί, η πρώτη, χωρίς την στρατιωτική παρέμβαση της δεύτερης, απώλεσε ενσυνειδήτως μέρος κυριαρχικών δικαιωμάτων με σκοπό την αποτροπή μιας καινούργιας ένοπλης εισβολής (οι δύο χώρες βρίσκονταν σε εχθροπραξίες από το 1939 έως 1943). Προσοχή, «η «Φινλανδοποίηση» δεν είναι προϊόν ελεύθερης διαπραγμάτευσης και αμοιβαίων συμβιβασμών. Είναι προϊόν ωμού εκβιασμού και μονόπλευρης επιβολής. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα σταθεροποιηθεί σε κάποιο σημείο και δεν θα απαιτηθούν ολοένα περισσότερες υποχωρήσεις». Δηλαδή, αυτό που ιστορικά το έχουμε δει πολλές φορές, ότι η πολιτική του κατευνασμού, ανοίγει την όρεξη του παραβάτη, παρά του δημιουργεί την πεποίθηση ότι αφού πέτυχε ότι προσωρινά ήθελε και θα σταματήσει. Επιπλέον, πάλι η ιστορία διδάσκει, πως μόνον με την ισχύ, στρατιωτική και οικονομική, πετυχαίνει κανείς την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών. Συνήθως βέβαια, η ισχύς αξιοποιείται για την καταπάτηση των συνθηκών ή και την επιβολή μονομερών συνθηκών ή τετελεσμένου αποτελέσματος υπέρ του ισχυρού. Μετά από όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει; βαδίζουμε προς «Φινλανδοποίηση»; Πάντως, καθημερινά από τα κανάλια της επαρχίας της Αθήνας, ακούμε και βλέπουμε πιο συχνά τον Ερντογάν και άλλους αγάδες, παρά τους δικούς μας πολιτικούς. Εντάξει, δεν τους καλούν και στο στούντιο, οπότε εκεί οι δικοί μας παίζουν μόνοι τους. Άσε που τελευταία, λες και πάμε σε πόλεμο, ή τουλάχιστον θερμό επεισόδιο, με τα μονταρισμένα πλάνα και ειδήσεις που μας βομβαρδίζουν οι ελληνικές καναλάρες. Μέχρι και τις δικές επικείμενες εκλογές, πάντα σε συνδυασμό με τις τούρκικες εκλογές τις προβάλουν. Κάτι σαν …«Αυτοφινλαδοποίηση». Να θυμίσουμε πως οι Τούρκοι και τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσο Παπαδόπουλο είχαν απειλήσει με πόλεμο, αν προχωρούσε στην εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου της Κύπρου. Και αυτός, τους έγραψε κανονικά, και τα οικόπεδα τα θαλάσσια τα χώρισε και στην εκμετάλλευση τους προχώρησε. Και πόλεμος, δεν έγινε. Μήπως τελικά, οι απέναντι, μόνο λόγια λένε και δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να τα κάνουν πράξη; Μήπως από μόνοι μας δεν παίρνουμε αυτό που δικαιούμαστε, μήπως έχει γίνει σχολή και δόγμα απαράβατο ο κατευνασμός; Γιατί η «Φινλανδοποίηση», με την Ελλάδα μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έχουσα μάλιστα και στρατιωτική ισχύ, δεν δείχνει να έχει εφαρμογή στην περίπτωση μας. Η «Αυτοφινλαδοποίηση» όμως;

Αν δυσκολεύεστε να βρείτε υποψήφιους…

Η αλλαγή έγινε εδώ και πολλά χρόνια, από τους πολιτικούς υποψήφιους, στα λαμπερά πρόσωπα, στους αναγνωρίσιμους. Δεν έχει πλέον σημασία να αναζητά κάποιος υποψήφιους συμβούλους σε Δήμους ή στις Περιφέρειες αξιολογώντας τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά, αν έχουν την ικανότητα διοίκησης, αν μπορούν να εμπνεύσουν, αν έχουν θέσεις-προτάσεις για τα τοπικά ζητήματα. Τώρα πλέον, αρκεί να τους γνωρίζει ο κόσμος. Και όχι μόνο στην αυτοδιοίκηση, και για την βουλή, κάπως έτσι επιλέγονται οι υποψήφιοι. Και σε αυτήν την διαδικασία, οι επικεφαλής έχουν ένα μεγάλο όπλο για τις επιλογές τους. Τα κοινωνικά δίκτυα… Ποιος έχει τους περισσότερους φίλους, την μεγαλύτερη κινητικότητα, τα περισσότερα λάικ… Μην το ψάχνετε, είναι ο πιο ασφαλής τρόπος στελέχωσης ενός ψηφοδελτίου. Αν μάλιστα οι υποψήφιοι έχουν και οικονομική ευχέρεια να ξοδέψουν, βάλτε τους στον συνδυασμό, θα φέρουν ψήφους.

Πέντε μέτρα ισιάδι δεν βρίσκεις

Εντωμεταξύ, πέρασαν οι οπτικές ίνες, αυτά τα φίδια στην άσφαλτο, περνάει και το φυσικό αέριο με τα μπαλώματα σαν του φτωχού το παντελόνι, αν βάλουμε και προηγούμενες περασιές άλλων δικτύων και τις διαχρονικής αξίας λακκούβες, πέντε μέτρα ισιάδι στους δρόμους της Κομοτηνής, δεν μπορείς να περπατήσεις με το αυτοκίνητο. Αν πάλι θες να κινηθείς με το πόδι, τραπεζάκια, κολωνάκια, μικροί κάδοι απορριμμάτων, σταθμευμένα παράνομα δίκυκλα και αυτοκίνητα, βάλε και την πραμάτεια καταστημάτων, μόνο ζιγκ ζαγκ πηγαίνεις στο πεζοδρόμιο. Ακόμη και οδόστρωμα που στρώθηκε προεκλογικά πριν λίγα χρόνια, αλλού έσκασε και αλλού ξέφτισε λες και η συγκόλληση της ασφάλτου έγινε με σάλιο. Και όμως, σχεδόν καμιά διαμαρτυρία, το έχουμε συνηθίσει, είναι πλέον τρόπος ζωής. Στα σπίτια μας, λίγο να στραβώσει το πατάκι, γιατί σπεύδουμε να το ισώσουμε; Γιατί πλέον στην Ελλάδα, αντίθετα με την αρχαία εποχή, το δημόσιο το έχουμε στην ξεφτίλα και οι χρήστες του και οι πολιτικά διαχειριστές του.