Γιατρός αποκαλύπτει τι βιώνουν οι άνθρωποι στα τελευταία τους λεπτά ζωής – τι βλέπουν και τι αισθάνονται λίγο πριν φύγουν

Ο φόβος του θανάτου είναι βαθιά ανθρώπινος, όμως σύμφωνα με τον Αμερικανό γιατρό Δρ. Κρίστοφερ Κερ, ίσως δεν υπάρχει λόγος να τον αντιμετωπίζουμε με τρόμο. Ο γιατρός, που εργάζεται στο Hospice and Palliative Care Buffalo στη Νέα Υόρκη και έχει συνοδεύσει εκατοντάδες ανθρώπους στα τελευταία τους στάδια ζωής, μίλησε πρόσφατα στο podcast Next Level Soul για όσα έχουν βιώσει οι ασθενείς του λίγο πριν φύγουν.

Έπειτα από μελέτη σχεδόν 1.000 ετοιμοθάνατων ασθενών, ο Δρ. Κερ διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι βιώνουν παρηγορητικά οράματα και όνειρα, τα οποία τους γεμίζουν με γαλήνη και αίσθηση συμφιλίωσης. Οι εικόνες που βλέπουν, όπως εξηγεί, συχνά περιλαμβάνουν αγαπημένα πρόσωπα ή στιγμές βαθιάς αγάπης και σύνδεσης. «Αυτά τα οράματα μοιάζουν να απαλύνουν τον φόβο και να βοηθούν τον άνθρωπο να αποδεχτεί το τέλος», τονίζει.

Όσα βλέπουν οι άνθρωποι λίγο πριν πεθάνουν

Ο γιατρός περιγράφει πως άτομα με δύσκολες ζωές ή ενοχές συχνά βλέπουν ανθρώπους που έχουν πληγώσει, σαν μια τελευταία ευκαιρία για συμφιλίωση και λύτρωση. Ένα παράδειγμα είναι ένας 40χρονος άνδρας, πρώην κρατούμενος και εξαρτημένος, που έπασχε από καρκίνο. Βίωνε εφιάλτες με τα πρόσωπα όσων είχε αδικήσει, όμως μέσα από αυτά τα οράματα ένιωσε την ανάγκη να βρει την κόρη του και να της ζητήσει συγγνώμη. Μετά τη συνάντησή τους, έφυγε ήρεμος από τη ζωή.

Μια άλλη συγκλονιστική ιστορία αφορά έναν βετεράνο της Απόβασης της Νορμανδίας, που υπέφερε για δεκαετίες από μετατραυματικό στρες. Στις τελευταίες του μέρες, τα βασανιστικά οράματα μετατράπηκαν σε ένα όνειρο λύτρωσης: είδε τον εαυτό του να ζει ξανά την ημέρα που απολύθηκε από τον στρατό, ενώ ένας άγνωστος στρατιώτης τού είπε: «Μη φοβάσαι, θα έρθουμε να σε πάρουμε». Λίγο μετά, πέθανε γαλήνια στον ύπνο του, έχοντας αποδεχτεί τον εαυτό του και το παρελθόν του.

Η συμφιλίωση πριν το τέλος

Σύμφωνα με τον Δρ. Κερ, πολλοί άνθρωποι βιώνουν στο τέλος αυτό που ονομάζει «μετατραυματική ανάπτυξη» — μια εσωτερική διαδικασία κατά την οποία οι δύσκολες εμπειρίες αποκτούν θετικό νόημα. Δεν πρόκειται για άρνηση του πόνου, αλλά για μια ήσυχη αποδοχή που οδηγεί σε ειρήνη.

Πώς βιώνουν τον θάνατο τα παιδιά

Τα παιδιά, εξηγεί ο γιατρός, αντιμετωπίζουν διαφορετικά τη μετάβαση, καθώς δεν έχουν πλήρη επίγνωση της έννοιας του θανάτου. Συνήθως δεν βλέπουν αγαπημένα πρόσωπα που έχουν χαθεί, αλλά φανταστικές, παρηγορητικές μορφές — όπως ζώα ή μαγικούς κόσμους — που τους δίνουν το αίσθημα ότι είναι αγαπητά και προστατευμένα.

Ένα συγκινητικό παράδειγμα είναι η περίπτωση ενός μικρού κοριτσιού που, καθηλωμένο στο νοσοκομείο, φαντάστηκε ότι ο χώρος γύρω του μεταμορφώθηκε σε έναν μαγικό, πολύχρωμο κόσμο, γεμάτο χαρά και φως. Μέσα από τη φαντασία του, βρήκε παρηγοριά και ηρεμία.

Ο Δρ. Κερ καταλήγει λέγοντας ότι ο θάνατος, παρότι συχνά τον αντιλαμβανόμαστε ως σκοτάδι, μπορεί να είναι μια στιγμή συμφιλίωσης, ειρήνης και αγάπης. «Όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο τέλος, δεν βλέπουν τον θάνατο — βλέπουν τη ζωή τους να κλείνει με νόημα», αναφέρει χαρακτηριστικά.

επιμέλεια Π&Π