Η θριαμβευτική (επ)άνοδος και η… ευθύνη όλων μας
Ο Πανθρακικός είναι πλέον στη Γ’ Εθνική και ο καθένας έχει χρέος να συμβάλει ώστε η πόλη και η ομάδα να μην ξαναβγούν ποτέ από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας
Ξύπνησαν αναμνήσεις για όσους βρέθηκαν την Κυριακή στο ΔΑΚ Κομοτηνής. Αναμνήσεις από τις γεμάτες κερκίδες και τον παλμό της Δ’, της Γ’ και της Β’ Εθνικής πριν ακόμα ο Πανθρακικός ανεβεί στην τότε Α’ Εθνική. Αναμνήσεις από τις εποχές που η πόλη ζούσε και ανέπνεε για το κυριακάτικο ματς της ομάδας. Αλλά και αναμνήσεις από τους πανηγυρισμούς της πρώτης ανόδου στη μεγάλη κατηγορία με το γκολ του Ρόνι Βαν Ες στο αξέχαστο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Ηλυσιακό. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φλόγα είχε χαθεί με το πέρασμα των χρόνων. Η ομάδα είχε παίξει δύο χρόνια στην Α’ Εθνική, υποβιβάστηκε το 2010, ξανανέβηκε δύο χρόνια μετά αλλά ακόμα και στα τέσσερα χρόνια (2012-2016) που ξαναέπαιξε στη μεγάλη κατηγορία δεν υπήρχε αυτό το δέσιμο με τον κόσμο, αυτό το πάθος που υπήρχε στα πρώτα χρόνια και έβγαινε μέσα στο γήπεδο. Από τον Γενάρη του 2017, όταν ο Πανθρακικός αποχώρησε από το τότε πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής μέχρι και τις 5 Ιουνίου 2022 πέρασαν 5,5 χρόνια. Ήταν πολλά για να παραμείνει η πόλη εκτός ποδοσφαιρικού χάρτη. Ήταν πολλά για να μένουν οι Κυριακές των φιλάθλων της Κομοτηνής χωρίς αγώνα. Ήταν πολλά για να μένει αναξιοποίητο αυτό το γήπεδο. Ήταν πολλά για να μην υλοποιηθεί το όνειρο ενός ανθρώπου που αποτελεί τον μοναδικό συνδετικό κρίκο του τότε και του τώρα όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Ναι, στον Νίκο Μπαχαρίδη αναφερόμαστε, που το απόγευμα της Κυριακής ευτύχησε να γευτεί την επάνοδο στις εθνικές κατηγορίες, αυτή τη φορά ως προπονητής. Θυμάμαι ότι τον είχα συναντήσει πριν από μερικά χρόνια στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου. Ήταν προπονητής σε άλλη ομάδα. «Τι γίνεται ρε Νικόλα;» τον ρώτησα. «Καλά πάμε, αλλά ξέρεις ότι ο μεγάλος μου καημός είναι ο Πανθρακικός», μου απάντησε. Δικαίως λοιπόν τον πέταξαν ψηλά οι παίκτες του και δικαίως τραγουδούσε τον ύμνο της ομάδας πανευτυχής μετά το τέλος του ματς.
Τα συγχαρητήρια βέβαια αξίζουν τόσο στους ανθρώπους της διοίκησης, που πίστεψαν στο όραμα και ανέλαβαν την ομάδα από τη Β’ κατηγορία της ΕΠΣ Θράκης όσο και στους ποδοσφαιριστές, που στην ψυχοφθόρα διαδικασία των μπαράζ έδειξαν χαρακτήρα και έβγαλαν προσωπικότητα ως ομάδα. Ο Πανθρακικός τερμάτισε δεύτερος σ’ αυτό το μίνι πρωτάθλημα με τέσσερις νίκες, μία ισοπαλία στην έδρα του πρωταθλητή της διαδικασίας Βύρωνα Καβάλας και μόλις μια ήττα στη Χαλάστρα από τον Καμπανιακό από δύο στημένες φάσεις.
Το ζητούμενο από εδώ και πέρα; Να αποδείξει η πόλη αρχικά ότι μπορεί να κρατήσει την ομάδα στη Γ’ Εθνική μέσω της στήριξης στο οικονομικό κομμάτι. Το αγωνιστικό είναι θέμα του προπονητή και των παικτών. Πέρα όμως από τη συλλογική ευθύνη, υπάρχει και η ατομική. Εμείς οι μεγαλύτεροι είδαμε την ομάδα για έξι χρόνια στην Α’ Εθνική, οι μικρότεροι όχι. Το εκφράζουν ως παράπονο στους γονείς τους. Χρέος όλων μας λοιπόν είναι να συμβάλουμε, ώστε η ομάδα να μείνει για πολλά ακόμα χρόνια στις εθνικές κατηγορίες. Για να γεμίσουν ξανά οι Κυριακές μας με ποδόσφαιρο. Για να μην ξαναβγεί ποτέ η Κομοτηνή από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας.
ΥΓ1: Η εκπληκτική πορεία της ομάδας στα μπαράζ και η κατάληψη της δεύτερης θέσης ανέδειξε τις δυνατότητες των παικτών του φετινού ρόστερ. Το «μέταλλο» που έδειξαν οι «πράσινοι» πιστώνεται στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές και στον προπονητή τους. Η πλειοψηφία των παικτών απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί επάξια και στη Γ’ Εθνική, η οποία ούτε… Πρέμιερ Λιγκ είναι ούτε… Πριμέρα Ντιβιζιόν. Αυτό για όσους ισχυρίζονται ότι για να καταφέρει ο Πανθρακικός να παραμείνει στην επόμενη κατηγορία, θα πρέπει να αλλάξει… όλη η ομάδα.
Γ. Κεσόπουλος