Οι μπογιατζήδες

Οι μπογιατζήδες

Έχετε ποτέ επιχειρήσει να βάψετε το σπίτι σας; Είδατε τι δύσκολο είναι. Και δεν μιλάμε για δουλειά ασπριτζή, το ταβάνι και εξωτερικούς τοίχους. Αυτό το κάνουν και οι ερασιτέχνες. Αν όμως πρόκειται για όλο το σπίτι, σίγουρα τον θες τον επαγγελματία μπογιατζή. Πόσο μάλλον αν θες να αλλάξεις και το χρώμα. Άμα δε αντί για σπίτι θες να αλλάξεις το χρώμα σε ολόκληρο νομό, τον μπογιατζή τον φέρνεις απέξω, να είναι επαγγελματίας σωστός, να ξέρει την δουλειά του. Και όσο αυτός δουλεύει, οι του σπιτιού κάθεστε ευλαβικά και τον παρατηρείτε, τον ακούτε να σας δίνει συμβουλές και ούτε που τολμάτε να τον διακόψετε, καθώς άμα φύγει που θα βρεθεί άλλος να κάνει την δουλειά. Η αλήθεια είναι, πως λίγο από άσπρισμα να ξέρεις, έτσι και τον δεις, τον μπογιατζή, να κάνει τσαπατσουλιές, μισές δουλειές, αρχίζεις και τον κοιτάς με μισό μάτι. Αλλά, ας όψετε η ανάγκη… Καταλαβαίνεις πως θα στο μαγαρίσει στο σπίτι, αλλά συνεχίζεις να μην μιλάς και μόνο να τον κοιτάς να κάνει την δουλειά και να μονολογείς, από μέσα σου, ρε τι τον φέραμε αυτό, αυτός δεν βάφει, …θάβει, άντε να μείνουμε σε αυτό το σπίτι μετά. Εντάξει, αυτό οι ψαγμένοι…, τα αθώα μέλη της οικογένειας, τον βλέπουν τον βιρτουόζο μπογιατζή και μένουν με ανοικτό στόμα. Άλλοι εκστασιασμένοι που ήρθε ο ειδικός να αλλάξει το χρώμα, άλλωστε ήταν και δική τους επιθυμία και άλλοι με απλανές βλέμμα, σαν να λένε, βάψε τώρα εσύ και όταν φύγεις, θα το βάψουμε ξανά εμείς στο χρώμα που θέλουμε. Έτσι είναι αυτές οι δουλειές. Άμα ξεκινήσεις και επιμένεις στο χρώμα, έρχεται ο επαγγελματίας και το μπογιατίζει. Αν θες να αλλάξεις επίπλωση, συνήθειες, την γκαρνταρόμπα, τον μπογιατζή δεν τον χρειάζεσαι, πρέπει να το κάνεις μόνος σου, αν ξέρεις τι να κάνεις. Διαφορετικά, ακούς τις συμβουλές άλλου επαγγελματία, όχι μπογιατζή, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς, καθώς τον έχεις μες στα πόδια σου. Και στο τέλος, μένεις σε ένα σπίτι που ούτε το χρώμα του σε αρέσει, ούτε το περιεχόμενο. Και πέταξες στον βρόντο και τόσα λεφτά.

Πέστε να ‘ρθουν ψυχολόγοι, μάλλον ψυχίατρος

Από το 1994 σε επαγγελματική βάση ο Ποπολάρος ζει εκλογές. Ως δημοσιογράφος, αλλά και με την βοήθεια της ψυχολογίας, καθότι πρέπει να διαβάζεις τον πολιτικό που έχεις απέναντι. Σε αυτές τις εκλογές, δεν αρκεί ούτε η δημοσιογραφία, ούτε η ψυχολογία. Χρειάζεται και μάλιστα επειγόντως ψυχίατρος. Τούτο διότι, οι λαμογιές των δημοσιογράφων, κυρίως των ΜΜΕ της επαρχίας των Αθηνών, μπορούν να εξηγηθούν από τον φόβο τους μην χάσουν το σούσι τους, το ωραίο τους σπίτι, την ζωή την χαρισάμενη. Των πολιτικών όμως, πώς να εξηγηθεί αυτός ο οίστρος, η ροπή στο ψέμα, στο δούλεμα, στο αράδιασμα ένα σωρό παραμυθιών και μάλιστα χωρίς την παραμικρή υποψία συνείδησης για το τι κάνουν και λεν. Γιατί το κάνουν; Μα είναι απλό, γιατί μπορούν. Κανείς δεν τους διακόπτει, κανείς δεν τους ζητά διευκρινήσεις, ιδίως δε οι δήθεν δημοσιογράφοι, παραμένουν ουδέτεροι, σαν τον Πόντιο Πιλάτο, λες και η ουδετερότητα είναι ο ρόλος τους και όχι η αποκάλυψη του ψέματος και της κοροϊδίας. Και δεν μιλάμε για πολιτικούς ενός μόνον κόμματος, το πράγμα έχει ξεφύγει. Οι Γκόρτσοι, οι Μαυρογιαλούροι, οι Καλοχαιρετάδες, είναι παντού. Και μιας και στην φωτογραφία βάλαμε τον Φρόιντ, παραφράζοντας ένα ρητό του, «Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι: «τι θέλει μια γυναίκα;» και βάζοντας στην θέση της γυναίκας τον πολιτικό, η απάντηση είναι, εξουσία και χρήμα. Και πως το πετυχαίνουν; Εδώ ο Φρόιντ την έχει την απάντηση, «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης».

Γιατί να μην ελέγχονται οι υιοθεσίες;

Εντωμεταξύ, όσοι πήρατε κουτάβι από το παζάρι σκύλων που έγινε στην πλατεία Κομοτηνής, όχι να παίξετε μαζί του μερικές εβδομάδες και μόλις μεγαλώσει έξω από την πόρτα… Άραγε, γιατί να μην υπάρχει μια δημοτική υπηρεσία που να καταγράφει τις υιοθεσίες και ανά τρίμηνο να επισκέπτεται τις κατοικίες όσων πήραν κουτάβι, για να διαπιστώσει τις συνθήκες διαβίωσης και αν το ζώο παραμένει φιλοξενούμενο ή έχει πάρει δρόμο να συναντήσει τα εκατοντάδες άλλα αδέσποτα που περιφέρονται σε εθνικούς και περιφερειακούς δρόμους της Ροδόπης καθώς και σε οικισμούς αλλά και στην ίδια την Κομοτηνή; Πως οι κοινωνικές υπηρεσίες επισκέπτονται υιοθετημένα παιδιά, έτσι να γίνεται και από μια αντίστοιχη υπηρεσία για τα κουτάβια.

Οι «αμνοί της στρούγκας»

Μάλιστα, έγιναν δηλώσεις κατά Μπακογιάννη για όσα είπε στην περιοχή μας, αλλά κανείς δεν την κάλεσε, αν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση να ξαποστείλει το «γκέτο της Ιώνων». Ούτε οι κομματικοί που μίλησαν δεν συλλάβισαν, έστω και ψιθυριστά, πως θα το κάνουν τα κόμματα τους ή τουλάχιστον θα ζητήσουν από αυτά, να δουλέψουν ώστε να περιοριστεί η απαράδεκτη λειτουργία του «γκέτο» τοπικά. Σε δηλώσεις της οκάς, βλέπουν αντεθνική πολιτική όλοι, στις πράξεις που επιβεβαιώνονται καθημερινά, κυριαρχεί το «μούγκα στην στρούγκα». Δεν τις βλέπουν, δεν το θεωρούν υποχρέωση να τις καταγγείλουν, ή μήπως δεν θέλουν να μείνουν εκτός της λίστας των προσκεκλημένων στην επόμενη …γιορτή για την «Ημέρα της Δημοκρατίας»; Πόσες φορές να το πούμε πως το πρόβλημα δεν είναι οι εκλογές, αλλά η δράση το «γκέτο της Ιώνων»;