Παύλος Χρηστίδης: “Δεν χωράει αμφιβολία για το πόσο απαραίτητα είναι τα ΚΕΠ για την εξυπηρέτηση όλων μας”

Δίκαια θεωρούνται μια σπουδαία μεταρρύθμιση του ΠΑΣΟΚ

Σε κάθε γωνιά της Αθήνας, σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, από τον Έβρο μέχρι την
Κρήτη, τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) αποτελούν εδώ και δύο δεκαετίες
την πιο ορατή, καθημερινή, λειτουργική επαφή του πολίτη με το κράτος.
Δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα ΚΕΠ δεν ήταν απλώς
μια θεσμική καινοτομία. Ήταν ένα βαθύ μήνυμα αλλαγής κουλτούρας. Λιγότερη
γραφειοκρατία, περισσότερη εμπιστοσύνη, ένα κράτος που υπηρετεί τον πολίτη, όχι το αντίστροφο.
Σε πρόσφατη συνάντησή μας με τον συνάδελφο Παναγιώτη Δουδωνή και την
Ομοσπονδία Εργαζομένων στα ΚΕΠ, αναδείχθηκαν με σαφήνεια τα σοβαρά
προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υπάλληλοι των ΚΕΠ.
Υποστελέχωση, αύξηση όγκου εργασίας, ελλείψεις σε εξοπλισμό και ψηφιακά
εργαλεία, καθώς και συστηματική απαξίωση του έργου τους από την
Πολιτεία, υπονομεύουν έναν θεσμό που αποδεδειγμένα αποσυμφορεί τη Δημόσια
Διοίκηση και εξυπηρετεί εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Γι’ αυτό καταθέσαμε κοινοβουλευτική ερώτηση προς τον Υπουργό Εσωτερικών,
ζητώντας απαντήσεις και λύσεις. Πότε και πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να
ενισχύσει τα ΚΕΠ με προσωπικό; Θα υπάρξει πρόβλεψη για επιβράβευση των
υπαλλήλων; Πώς αξιολογείται η συμβολή τους στη μείωση κόστους και
γραφειοκρατίας;
Η αλήθεια είναι μία. Χωρίς ουσιαστική στήριξη, τα ΚΕΠ κινδυνεύουν να
καταστούν σκιά του εαυτού τους. Και μαζί τους, θα πληγεί η πιο λειτουργική
πτυχή της δημόσιας διοίκησης.
Δεν υπερασπιζόμαστε απλώς έναν επιτυχημένο θεσμό. Υπερασπιζόμαστε τη
Δημοκρατία της καθημερινότητας. Την ιδέα ότι κάθε πολίτης, σε κάθε τόπο,
έχει δικαίωμα στην ποιοτική εξυπηρέτηση από ένα κράτος που στέκεται δίπλα του, όχι απέναντί του.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει η δύναμη που εμπνεύστηκε και υλοποίησε τις
μεγάλες μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν τη σχέση κράτους και πολίτη. Σήμερα,
καλούμε την Πολιτεία να σεβαστεί και να ενισχύσει το έργο των εργαζομένων στα
ΚΕΠ, που κρατούν όρθιο το κύρος της Δημόσιας Διοίκησης, σε συνθήκες που
πολλές φορές υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους.
Ας διεκδικήσουμε ξανά το οξυγόνο μας. Ένα κράτος που υπηρετεί και δεν
εξουσιάζει. Που ανήκει στους πολίτες του και φτάνει μέσω της ψηφιακής εποχής
σε κάθε σπίτι.