Πόλεμος Ρωσίας- Ουκρανίας: Έμπιστος σύμβουλος του Πούτιν προειδοποιεί για προληπτικό πυρηνικό χτύπημα

Αυξανόμενες Απειλές

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μερικές σκέψεις που μ’ απασχολούν εδώ και πολύ καιρό και πήραν την τελική τους μορφή μετά την πρόσφατη Συνέλευση του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, η οποία αποδείχθηκε μια από τις πιο αξιόλογες συγκεντρώσεις στην 31χρονη ιστορία του, γράφει σε ανάλυσή του ο Σεργκέι Καραγκάνοφ (Sergei A. Karaganov).

(Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στις 13 Ιουνίου στο ρωσικό εβδομαδιαίο Profile magazine, με τον τίτλο «Η χρήση πυρηνικών όπλων μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από μια παγκόσμια καταστροφή, και στην αγγλόφωνη Russia in Global Affairs, με τον τίτλο «Μια δύσκολη αλλά απαραίτητη απόφαση»). 

Η Ρωσία και η ηγεσία της φαίνεται να βρίσκονται μπροστά σε μια δύσκολη επιλογή. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι μια σύγκρουση με τη Δύση δεν μπορεί να τελειώσει ακόμη και αν καταφέρουμε μια μερική ή ακόμα και μια συντριπτική νίκη στην Ουκρανία.

Τα σενάρια

Θα είναι μια πραγματικά μερική νίκη αν απελευθερώσουμε τέσσερις περιοχές. Θα είναι μια ελαφρώς μεγαλύτερη νίκη εάν απελευθερώσουμε ολόκληρη την Ανατολή και τον Νότο της σημερινής Ουκρανίας μέσα στον επόμενο χρόνο ή σε δύο χρόνια.

Αλλά θα παραμείνει ένα μέρος της μ’ έναν ακόμη πιο πικραμένο υπερεθνικιστικό πληθυσμό γεμάτο όπλα – μια πληγή που αιμορραγεί, απειλώντας μ’ επικίνδυνες επιπλοκές και έναν νέο πόλεμο.

Ισως η χειρότερη κατάσταση μπορεί να συμβεί εάν, με τίμημα τεράστιων απωλειών, απελευθερώσουμε ολόκληρη την Ουκρανία και παραμείνουμε σ’ ερείπια μ’ έναν πληθυσμό που το μεγαλύτερο ποσοστό του μας μισεί.

Η «λύτρωσή» του θα διαρκέσει περισσότερο από μια δεκαετία. Οποιαδήποτε επιλογή, ειδικά η τελευταία, θ’ αποσπάσει την προσοχή της χώρας μας από το να κάνει ένα επειγόντως απαραίτητο βήμα για να μετατοπίσει την πνευματική, οικονομική και στρατιωτικοπολιτική εστίασή της στα ανατολικά της Ευρασίας.

Η κόντρα με τη Δύση θα συνεχιστεί

Θα κολλήσουμε στη Δύση, χωρίς προοπτικές στο ορατό μέλλον, ενώ η σημερινή Ουκρανία, κυρίως οι κεντρικές και δυτικές περιοχές της, θα εξαντλήσουν τους διαχειριστικούς, ανθρώπινους και οικονομικούς μας πόρους.

Αυτές οι περιοχές επιχορηγήθηκαν σε μεγάλο βαθμό ακόμη και στη σοβιετική εποχή. Η κόντρα με τη Δύση θα συνεχιστεί καθώς θα υποστηρίξει έναν χαμηλής έντασης ανταρτοπόλεμο.

Μια πιο ελκυστική επιλογή θα ήταν η απελευθέρωση και η εκ νέου ενσωμάτωση της Ανατολής και του Νότου της Ουκρανίας και ο εξαναγκασμός των υπολοίπων να παραδοθούν, ακολουθώντας την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση και τη δημιουργία ενός φιλικού ουδέτερου κράτους.

Αλλά αυτό θα ήταν δυνατό μόνο εάν και όταν μπορέσουμε να κάμψουμε τη βούληση της Δύσης να υποκινεί και να υποστηρίζει τη χούντα του Κιέβου, και την αναγκάσουμε να υποχωρήσει στρατηγικά. Και αυτό θα μας φέρει στο πιο σημαντικό αλλά σχεδόν αδιαπραγμάτευτο θέμα.

Πολύ υψηλό όριο για χρήση πυρηνικών

Επιπλέον, ακολουθώντας τη σύγχρονη, κυρίως δυτική, στρατιωτικοπολιτική σκέψη, θέσαμε απερίσκεπτα ένα πολύ υψηλό όριο για τη χρήση πυρηνικών όπλων, αξιολογήσαμε λανθασμένα την κατάσταση στην Ουκρανία και δεν ξεκινήσαμε τη στρατιωτική επιχείρηση εκεί μ’ αρκετή επιτυχία.

Αποτυγχάνοντας εσωτερικά, οι δυτικές ελίτ άρχισαν να καλλιεργούν δραστήρια τα ζιζάνια που είχαν αναδυθεί μετά από εβδομήντα χρόνια ευημερίας, κορεσμού και ειρήνης – όλες αυτές τις αντιανθρώπινες ιδεολογίες που απορρίπτουν την οικογένεια, την πατρίδα, την ιστορία, την αγάπη μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, την πίστη, την προσήλωση σε ανώτερα ιδανικά, ό,τι συνιστά την ουσία του ανθρώπου.

Ξεριζώνουν αυτούς που αντιστέκονται. Ο στόχος είναι να καταστρέψουν τις κοινωνίες τους και να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε Mankurts (σκλάβους στερημένους της λογικής και της αίσθησης της ιστορίας όπως περιγράφει ο μεγάλος κιργίζιος και ρώσος συγγραφέας Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ) προκειμένου να μειωθεί η ικανότητά τους ν’ αντιστέκονται στον σύγχρονο «παγκοσμιοποιημένο» καπιταλισμό, όλο και πιο άδικο και αντιπαραγωγικό για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα συνολικά.

Να αποτελειώσουν την Ευρώπη

Στην πορεία, οι αποδυναμωμένες Ηνωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν μια σύγκρουση για να αποτελειώσουν την Ευρώπη και άλλες εξαρτημένες χώρες, σκοπεύοντας να τις ρίξουν στις φλόγες της αντιπαράθεσης μετά την Ουκρανία.

Οι τοπικές ελίτ στις περισσότερες από αυτές έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και, πανικόβλητες από τις αποτυχημένες εσωτερικές και εξωτερικές θέσεις τους, οδηγούν υπάκουα τις χώρες τους στη σφαγή.

Επιπλέον, το αίσθημα μιας μεγαλύτερης αποτυχίας, η αδυναμία, η αιώνια ρωσοφοβία, η πνευματική υποβάθμιση και η απώλεια στρατηγικής κουλτούρας κάνουν το μίσος τους ακόμα πιο βαθύ απ’ αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο φορέας ανάπτυξης στις περισσότερες δυτικές χώρες δείχνει ξεκάθαρα την κίνησή τους προς έναν νέο φασισμό και (μέχρι στιγμής) «φιλελεύθερο» ολοκληρωτισμό.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει εκεί. Η ανακωχή είναι δυνατή, αλλά η ειρήνη δεν είναι. Ο θυμός και η απελπισία θα συνεχίσουν να αυξάνονται εναλλάξ.

Διολίσθηση προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Αυτός ο φορέας κίνησης της Δύσης δείχνει ξεκάθαρα μια διολίσθηση προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηδη, αρχίζει και μπορεί να ξεσπάσει τυχαία σε μια πλήρη καταιγίδα ή λόγω της αυξανόμενης ανικανότητας και ανευθυνότητας των σύγχρονων κυρίαρχων κύκλων στη Δύση.

Η πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης και η ρομποτοποίηση του πολέμου αυξάνουν τον κίνδυνο ακόμη και ακούσιας κλιμάκωσης. Στην πραγματικότητα, οι μηχανές μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο των σαστισμένων ελίτ.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «στρατηγικό παρασιτισμό» – κατά τη διάρκεια των 75 ετών σχετικής ειρήνης, οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τη φρίκη του πολέμου και έχουν πάψει να φοβούνται τα πυρηνικά όπλα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει εξασθενήσει παντού, αλλά ιδιαίτερα στη Δύση.

Για πολλά χρόνια έχω μελετήσει την ιστορία της πυρηνικής στρατηγικής και καταλήγω σ’ ένα σαφές, αν και φαινομενικά όχι αρκετά επιστημονικό, συμπέρασμα.

Θεϊκή παρέμβαση…

Η δημιουργία πυρηνικών όπλων ήταν αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης. Βλέποντας τρομοκρατημένος τους ανθρώπους, Ευρωπαίοι και οι Ιάπωνες από κοινού, να έχουν εξαπολύσει δύο παγκόσμιους πολέμους μέσα σε μια γενιά, θυσιάζοντας δεκάδες εκατομμύρια ζωές, ο Θεός έδωσε ένα όπλο-Αρμαγεδδώνα στην ανθρωπότητα για να θυμίσει σ’ εκείνους που απώλεσαν τον φόβο της κόλασης ότι αυτή υπάρχει.

Αυτός ο φόβος ήταν που εξασφάλιζε σχετική ειρήνη για τα τελευταία τρία τέταρτα του αιώνα. Αυτός ο φόβος δεν υπάρχει τώρα. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι αδιανόητο σύμφωνα με προηγούμενες ιδέες για την πυρηνική αποτροπή: σε μια έκρηξη απεγνωσμένης οργής, οι κυρίαρχοι κύκλοι μιας ομάδας χωρών έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας στο υπογάστριο μιας πυρηνικής υπερδύναμης.

Αυτός ο φόβος πρέπει ν’ αναβιώσει. Διαφορετικά, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη.

Αυτό που αποφασίζεται στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία δεν είναι μόνο, και όχι τόσο, το πώς θα μοιάζει η Ρωσία και η μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αλλά κυρίως αν θα υπάρχει ο κόσμος ή ο πλανήτης θα μετατραπεί σε ραδιενεργά ερείπια δηλητηριάζοντας τα λείψανα της ανθρωπότητας.

Κάμπτοντας τη βούληση της Δύσης να συνεχίσει την επιθετικότητα, όχι μόνο θα σώσουμε τους εαυτούς μας και τελικά θ’ απελευθερώσουμε τον κόσμο από τον πέντε αιώνων δυτικό ζυγό, αλλά θα σώσουμε και την ανθρωπότητα.

Ωθώντας τη Δύση προς μια κάθαρση και επομένως τις ελίτ της προς την εγκατάλειψη της προσπάθειάς τους για ηγεμονία, θα τις αναγκάσουμε να υποχωρήσουν πριν συμβεί μια παγκόσμια καταστροφή, αποφεύγοντάς την έτσι. Η ανθρωπότητα θα έχει μια νέα ευκαιρία για ανάπτυξη.

Προτεινόμενη λύση

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρίσκεται μπροστά μας ένας σκληρός αγώνας. Θα πρέπει να λύσουμε τα εναπομείναντα εσωτερικά προβλήματα: ν’ απαλλαγούμε επιτέλους από τον δυτικό κεντρισμό στο μυαλό μας και τη δυτική διευθυντική τάξη, τους κομπραδόρους και τη χαρακτηριστική τους σκέψη. (Η Δύση ουσιαστικά μας βοηθά σε αυτό).

Είναι καιρός να ολοκληρώσουμε το τριών αιώνων ταξίδι μας στην Ευρώπη, το οποίο μας έδωσε πολύ χρήσιμη εμπειρία και βοήθησε στη δημιουργία του σπουδαίου πολιτισμού μας.

Θα διατηρήσουμε προσεκτικά την ευρωπαϊκή μας κληρονομιά, φυσικά. Αλλά είναι καιρός να πάμε στις ρίζες και στον πραγματικό μας εαυτό, ν’ αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τη συσσωρευμένη εμπειρία και να χαράξουμε τη δική μας πορεία.

Το υπουργείο Εξωτερικών έκανε πρόσφατα ένα σημαντικό βήμα για όλους μας αποκαλώντας τη Ρωσία, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, κράτος-πολιτισμό. Θα πρόσθετα: ένας πολιτισμός πολιτισμών, ανοιχτός στον Βορρά και στον Νότο, στη Δύση και στην Ανατολή. Η κύρια κατεύθυνση ανάπτυξης σήμερα είναι ο Νότος και ο Βορράς, αλλά πρωτίστως η Ανατολή.

Η αντιπαράθεση με τη Δύση στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει, δεν πρέπει να μας αποσπάσει από τη στρατηγική εσωτερική κίνηση – πνευματική, πολιτιστική, οικονομική, πολιτική και στρατιωτικοπολιτική – προς τα Ουράλια, τη Σιβηρία και τον Μεγάλο Ωκεανό.

Στρατηγική Ουραλίων-Σιβηρίας

Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική Ουραλίων-Σιβηρίας, που συνεπάγεται πολλά έργα πνευματικής εξύψωσης, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της δημιουργίας ενός τρίτου κέντρου στη Σιβηρία.

Αυτό το κίνημα πρέπει να γίνει μέρος των προσπαθειών, που είναι τόσο επειγόντως απαραίτητες σήμερα, για να εκφράσουμε το ρωσικό μας όνειρο – την εικόνα της Ρωσίας και του κόσμου που θέλουμε να δούμε.

Εγώ και πολλοί άλλοι έχουμε γράψει πολλές φορές ότι χωρίς μεγάλη ιδέα τα μεγάλα κράτη χάνουν το μεγαλείο τους ή απλώς εξαφανίζονται.

Η ιστορία είναι σπαρμένη με τις σκιές και τους τάφους των δυνάμεων που έχασαν τη μεγάλη ιδέα. Πρέπει να δημιουργηθεί από πάνω, χωρίς να περιμένουμε να έρθει από κάτω, όπως κάνουν οι ανόητοι ή τεμπέληδες.

Πρέπει να ταιριάζει με τις θεμελιώδεις αξίες και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων και, το σημαντικότερο, να μας οδηγήσει όλους μπροστά.

Αλλά είναι ευθύνη της ελίτ και της ηγεσίας της χώρας να το εκφράσουν. Η καθυστέρηση για να γίνει αυτό ήταν απαράδεκτα μεγάλη.

Αλλά για να έρθει το μέλλον, είναι απαραίτητο να υπερνικηθεί η αντίσταση των σατανικών δυνάμεων του παρελθόντος – της Δύσης, η οποία, αν δεν συντριβεί, σχεδόν σίγουρα και αναπόφευκτα θα οδηγήσει τον κόσμο σ’ έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, πιθανώς στον τελευταίο για την ανθρωπότητα παγκόσμιο πόλεμο.

Μια δύσκολη αλλά απαραίτητη απόφαση

Και αυτό με φέρνει στο πιο δύσκολο μέρος αυτού του άρθρου. Μπορούμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε για άλλον ένα χρόνο, δύο ή τρεις, θυσιάζοντας χιλιάδες και χιλιάδες από τους καλύτερους ανθρώπους μας και συντρίβοντας δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που ζουν στις περιοχές που τώρα ονομάζονται Ουκρανία και έχουν πέσει στην τραγική ιστορική παγίδα.

Αλλά αυτή η στρατιωτική επιχείρηση δεν μπορεί να τελειώσει με μια αποφασιστική νίκη χωρίς ν’ αναγκάσει τη Δύση να υποχωρήσει στρατηγικά, ή ακόμα και να παραδοθεί, και ν’ αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις προσπάθειες ν’ αναστρέψει την ιστορία και να διατηρήσει την παγκόσμια κυριαρχία και να επικεντρωθεί στον εαυτό της και την τρέχουσα πολυεπίπεδη κρίση της.

Σε γενικές γραμμές, πρέπει να «την κάνει» έτσι ώστε η Ρωσία και ο κόσμος να προχωρήσουν ανεμπόδιστα.

Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο ν’ αφυπνιστεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που έχει χάσει η Δύση και να πειστεί ότι οι προσπάθειές της να φθείρει τη Ρωσία εξοπλίζοντας Ουκρανούς είναι αντιπαραγωγικές για την ίδια τη Δύση.

Θα πρέπει να καταστήσουμε την πυρηνική αποτροπή και πάλι πειστικό επιχείρημα, μειώνοντας το όριο για τη χρήση πυρηνικών όπλων που έχει τεθεί σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, και ανεβάζοντας γρήγορα αλλά συνετά τη σκάλα αποτροπής-κλιμάκωσης.

Το συμφέρον της Κίνας

Αν ήμουν Κινέζος, δεν θα ήθελα η τρέχουσα σύγκρουση να τελειώσει πολύ σύντομα και απότομα, γιατί απασχολεί τις αμερικανικές δυνάμεις και δίνει στην Κίνα την ευκαιρία να προετοιμαστεί αποτελεσματικά για μια αποφασιστική μάχη – άμεση ή, σύμφωνα με τις καλύτερες επιθυμίες του Λάο Τσου, αναγκάζοντας τον εχθρό να υποχωρήσει χωρίς μάχη.

Θα ήμουν επίσης αντίθετος στη χρήση πυρηνικών όπλων, διότι η αναβάθμιση της αντιπαράθεσης στο πυρηνικό επίπεδο θα σήμαινε στροφή σε μια περιοχή στην οποία η χώρα μου (Κίνα) είναι ακόμα αδύναμη.

Επιπλέον, η αποφασιστική δράση δεν συνάδει με τη φιλοσοφία της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία δίνει έμφαση στους οικονομικούς παράγοντες (κατά την οικοδόμηση στρατιωτικής ισχύος) και αποφεύγει την άμεση αντιπαράθεση.

Θα υποστήριζα τον σύμμαχο, ασφαλίζοντας την αυλή του, αλλά θα κρυβόμουν πίσω του χωρίς να ανακατεύομαι στον αγώνα. (Αλλά ίσως δεν καταλαβαίνω αρκετά καλά αυτή τη φιλοσοφία και αποδίδω λανθασμένα κίνητρα στους κινέζους φίλους μας).

Εάν η Ρωσία εξαπέλυε πυρηνικό χτύπημα, οι Κινέζοι θα το καταδίκαζαν, αλλά θα χαίρονταν επίσης εγκάρδια καθώς θα είχε καταφερθεί ένα ισχυρό πλήγμα στη φήμη και τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σπάει το πυρηνικό ταμπού

Και ποια θα ήταν η αντίδρασή μας αν (ο Θεός να το κάνει) το Πακιστάν χτυπούσε την Ινδία ή το αντίστροφο; Θα ήμασταν τρομοκρατημένοι και λυπημένοι που το πυρηνικό ταμπού έχει σπάσει. Και τότε θα ξεκινούσαμε να βοηθάμε τους πληγέντες και να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στο πυρηνικό μας δόγμα.

Για την Ινδία και άλλες χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών (Πακιστάν, Ισραήλ), η χρήση τους είναι επίσης απαράδεκτη τόσο για ηθικούς όσο και για γεωστρατηγικούς λόγους.

Εάν χρησιμοποιηθούν, και μάλιστα «με επιτυχία», αυτό θα σπάσει το πυρηνικό ταμπού – την ιδέα ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε καμία περίπτωση και ότι η χρήση τους θα οδηγήσει αναπόφευκτα σ’ έναν παγκόσμιο πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.

Δύσκολα μπορούμε να βασιστούμε στη γρήγορη υποστήριξη, ακόμα κι αν πολλές χώρες στον Παγκόσμιο Νότο θα ένιωθαν ικανοποίηση από την ήττα των πρώην καταπιεστών τους, οι οποίοι λήστεψαν, διέπραξαν γενοκτονίες και επέβαλαν μια ξένη κουλτούρα.

Αλλά τελικά οι νικητές δεν κρίνονται. Και οι σωτήρες εισπράττουν την ευγνωμοσύνη. Η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα δεν θυμάται καλά πράγματα.

Είναι πολύ πιθανό να νικήσουμε

Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος θυμάται με ευγνωμοσύνη πώς βοηθήσαμε τους Κινέζους ν’ απελευθερωθούν από τη βάναυση ιαπωνική κατοχή και πώς βοηθήσαμε τις αποικίες ν’ απελευθερωθούν από τον αποικιακό ζυγό.

Εάν δεν καταλάβαμε αμέσως, θα υπάρξουν ακόμη περισσότερα κίνητρα για ν’ ασχοληθούμε με την αυτοβελτίωσή μας.

Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό να καταφέρουμε να νικήσουμε, να φέρουμε τον εχθρό μας στη λογική και να τον αναγκάσουμε να υποχωρήσει χωρίς να καταφύγουμε σε ακραία μέτρα και λίγα χρόνια αργότερα να πάρουμε θέση πίσω από την Κίνα, όπως τώρα βρίσκεται πίσω μας, υποστηρίζοντάς την στον αγώνα της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σ’ αυτή την περίπτωση θα είναι δυνατό να αποφευχθεί ένας μεγάλος πόλεμος. Μαζί θα κερδίσουμε προς όφελος όλων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που ζουν στις δυτικές χώρες.

Και τότε η Ρωσία και η ανθρωπότητα θ’ αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες και θα βαδίσουν στο αύριο, που μου φαίνεται φωτεινό, πολυπολικό, πολυπολιτισμικό, πολύχρωμο και δίνει ευκαιρίες σε χώρες και λαούς να χτίσουν το δικό τους και κοινό μέλλον.

(σ.σ.: Δεν είναι δυνατόν να εξακριβωθεί εάν οι θέσεις του καθηγητή Karaganov αντιπροσωπεύουν την τρέχουσα ρωσική πολιτική και το άρθρο του δημοσιεύεται μόνο προς ενημέρωση των αναγνωστών)

Πηγή: in.gr