Θορυβώδη τα μικρά πλακάκια

Θορυβώδη τα μικρά πλακάκια

Σήμερα ο Ποπολάρος λέει να ασχοληθεί με τα ψυχαναγκαστικά των ελληνικών πόλεων. Θα μου πείτε, …και τι μας νοιάζει…, ε θα δείτε πως μας αφορά όλους, απλά μας έχει γίνει συνήθεια και τους δίνουμε σημασία. Ξεκινάμε με έναν οικείο πλέον ήχο, στην ουσία θόρυβο. Αυτό που κάνουν οι βαλίτσες όταν τις μετακινούμε στα πεζοδρόμια. Παλιότερα, στα πεζοδρόμια, οι πλάκες ήταν μεγαλύτερες και λείες. Από δε τις βαλίτσες έλλειπε η ερασιτεχνία των τροχήλατων. Οι τροχήλατες βαλίτσες, έγιναν ευρέως γνωστές, με υποθέσεις πολιτικών που λαδώνονταν με τροχήλατες βαλίτσες, δηλαδή με το περιεχόμενο τους. Την ίδια εποχή, με τα τρεχούμενα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα οποία είχαν και εύκολη εφαρμογή για τους Δήμους ανά την Ελλάδα, ξεκίνησε μια βιομηχανία αντικατάστασης των παλιών πλακιδίων με πολύ μικρότερα και μάλιστα με σαγρέ επιφάνεια. Από τότε ο ήχος της τροχήλατης βαλίτσας που μετακινείτε σε πεζοδρόμιο, είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος. Ιδίως κοντά σε ΚΤΕΛ, τον ακούς και τον υπομένεις, όλη την ημέρα. Αν μάλιστα, η βαλίτσα μεταφέρετε όρθια, τότε ο θόρυβος μεγαλώνει, καθώς τέσσερα τροχούλια κυλούν πάνω στα πλακάκια. Και είναι πρόβλημα αυτό; E, τον θόρυβο αυτό τον ακούς καθημερινά και συχνά, ένα προβληματάκι με τον θόρυβο υπάρχει.

Τα κολάν, μόνο για τα γυμναστήρια

Όταν κάτι γίνεται της μόδας στην χώρα μας, κατακτά κυρίαρχη θέση, κυρίως αναφορικά της ενδυμασίας. Από τα αμπέχονα και τις κλαρωτές φούστες τις δεκαετίας του ΄70, σήμερα κάνουν θραύση τα κολάν και τα αθλητικά παπούτσια. Αρχικά, να μην έχουμε σχόλια περί μισογυνισμού, αλλά το κολάν είναι για τον αθλητισμό και για το γυμναστήριο. Άντε και για μέσα στο σπίτι, ή και για μερικές, λίγες πολύ λίγες, φορές έξω. Να που όμως το γυναικείο κολάν έχει καταλήξει να ντύνει τις Ελληνίδες, σχεδόν καθημερινά. Θα μου πείτε, είναι ευκολία, είναι και δημοσιεύματα, δήθεν μόδας, για το πόσοι τρόποι υπάρχουν να φορεθεί ένα κολάν… Εντάξει, αλλά, δεν θα δούμε σε επιδείξεις προϊόντων μόδας, να κυριαρχούν τα κολάν. Για να πούμε την αλήθεια, απουσιάζουν. Αλλά, είπαμε, αφού έγινε μόδα στην Ελλάδα, το κολάν κυριάρχησε.

Οι κόθορνοι σε αθλητικό και σικ στυλ

Τι μας κάνουν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και που να το πίστευαν πως τα παπούτσια τους θα έβρισκαν εφαρμογή στην σημερινή Ελλάδα και δεν μιλάμε για τα σανδάλια. Λοιπόν, οι υποκριτές της αρχαίας τραγωδίας, υποδυόμενοι ρόλους ηρώων, φορούσαν κοθόρνους, που ήταν υποδήματα με ψηλό και παχύ πέλμα. Ε, αυτοί οι κόθορνοι, έχουν κατακτήσει εδώ και χρόνια τις υποδηματικές επιλογές των νέων. Είτε πρόκειται για κάζουαλ επιλογή, είτε για μια σικάτη, οι κόθορνοι έχουν προτεραιότητα. Κομψά δεν τα λες, βολικά-αναπαυτικά, μάλλον όχι, ωστόσο οι νέοι τα φορούν. Και μάλιστα με κάτι τρακτερωτές σόλες, σαν να πηγαίνουν για ορειβασία. Επιλογή τους και τι μας νοιάζει… Πάντως, οι σύγχρονοι κόθορνοι, έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα. Αυτοί με τις τρακτερωτές σόλες, κολλούν λάσπη, πρασινάδα και λερώνουν ότι πατήσουν μετά. Α, έχουν και ένα πλεονέκτημα, κυρίως όσον αφορά σε γυναίκες. Δίνουν ύψος και πως αλλιώς όταν η σόλα είναι και πάνω από δέκα εκατοστά. Κάπως δυσκολεύουν στο περπάτημα, αλλά, «μπρος στα κάλλη τι ´ναι ο πόνος».

Μήπως να τρώμε κρέας την Σαρακοστή;

Κατά κοινή ομολογία, κάναμε την Καθαρά Δευτέρα με το ποιο ακριβό τραπέζι στην ιστορία της γιορτής. Και τούτο διότι όταν τα «ταπεινά» εδέσματα συνοδεύονται από θαλασσινά σαρακοστιανά, αδειάζει το πορτοφόλι, ή καλύτερα η κάρτα. Δηλαδή, εντάξει με το λάδι στη νηστεία, εκεί που έφτασε η τιμή του για όποιον νηστεύει και από λάδι, η οικονομία είναι μεγάλη. Αλλά τα θαλασσινά, που είναι και της Σαρακοστής… Άντε για την Καθαρά Δευτέρα, έγινε μια οικονομική θυσία, ωστόσο πώς να επαναληφθεί; Λοιπόν, θα μπορούσαμε να πάμε σε μια αλλαγή των θαλασσινών με κρέας. Άλλωστε, την ταπεινότητα προβάλει η νηστεία και ποια ταπεινότητα με 40 ευρώ τις καραβίδες, 14-20 ευρώ το χταπόδι, 13-15 τις γαρίδες… Αλλάζουν οι καιροί, ας αλλάξουμε και τις συνήθειες της νηστείας. Πάντως, αμαρτία δεν θα πάρουμε. Ταπεινοί στις τιμές του τραπεζιού θα μείνουμε, καθότι άλλο τραπέζι με 100 ευρώ θαλασσινών και άλλο με 50 ευρώ κρεατικά.

Να η ευκαιρία για πάρκινγκ;

Πολεοδομικά, οικονομικά και φορολογικά κίνητρα για την κατασκευή κτιρίων στάθμευσης από δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς θα προωθήσει το νομοσχέδιο για τις αστικές αναπλάσεις, όπως αναφέρει ο Τύπος της εβδομάδας. Να το δούμε τοπικά, καθότι με κάθε ανάπλαση χάνονται πολλές θέσεις στάθμευσης και μάλιστα δεν αναπληρώνονται. Επίσης, να δούμε και απευθείας ευρωπαϊκά προγράμματα δημιουργίας πάρκινγκ, καθότι έχουν ακόμη μεγαλύτερη επιδότηση. Τουλάχιστον, ας προσδιοριστούν χώροι, δημοτικοί και ιδιωτικοί που μπορούσαν να φιλοξενήσουν πάρκινγκ και μετά ψάχνουμε προγράμματα. Και να κοιτάμε και για υπόγεια και για υπέργεια πάρκινγκ, όπως έναν όροφο πάνω από το πάρκινγκ στη νομαρχία, ή στην δημοτική αγορά.

Από μονοκαλλιέργεια βαμβακιού σε φωτοβολταϊκά

Μόλις πρόσφατα έλεγε ο Ποπολάρος για την δυνατότητα να παράγουμε τοπικά και ειδικότερα στον κάμπο Αρίσβης, Πρωτάτου οπωροκηπευτικά να έχουμε εμείς, να δίνουμε και στην υπόλοιπη περιφέρεια ΑΜ-Θ. Έρχονται τώρα οι Ολλανδοί και προτείνουν να βγουν τα βαμβάκια από τον θεσσαλικό κάμπο και να μπουν οπωροκηπευτικά. Αν γίνει, θα τρέφουμε όλη την Ευρώπη. Αλλά, δεν θα γίνει, τουλάχιστον όσο υπάρχουν οι επιδοτήσεις και η σχεδόν μονοκαλλιέργεια βαμβακιού. Μετά θα παγιωθεί η μονοκαλλιέργεια με φωτοβολταϊκά. Πάλι επιδοτούμενα και το κέρδος θα το δίνουμε, τσοντάροντας και κάτι παραπάνω, για να εισάγουμε οπωροκηπευτικά.