Το μήνυμα μίας Πόντιας φοιτήτριας για τη Γενοκτονία των Ποντίων: Ούτε χίλια βιβλία δε φτάνουν για να περιγράψουν όσα πέρασαν οι πρόγονοί μας

ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 19^Η ΜΑΙΟΥ

Το μήνυμα μίας Πόντιας φοιτήτριας για τη Γενοκτονία των Ποντίων: Ούτε χίλια βιβλία δε φτάνουν για να περιγράψουν όσα πέρασαν οι πρόγονοί μας

Ομιλία στο ναό Παναγίας από την Αντωνία Μαρμαρίδου, φοιτήτρια Ελληνικής Φιλολογίας ΔΠΘ και πρόεδρος Συλλόγου Ποντίων Φοιτητών Κομοτηνής

Τη μνήμη των νεκρών και προσφύγων της Γενοκτονίας των Ποντίων, τίμησαν τα Ποντιακά Σωματεία νομού Ροδόπης την Κυριακή 19 Μαΐου, επιβεβαιώνοντας το χρέος τους απέναντι στους προγόνους τους, ότι δεν ξεχνούν. «Χρέος μας είναι η διατήρηση και η ενίσχυση της ιστορικής μνήμης, στο πλαίσιο του αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Αυτός είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στους νεκρούς και στους πρόσφυγες του Πόντου», ήταν το μήνυμα που θέλησαν να στείλουν όσοι παρέστησαν στην επιμνημόσυνη δέηση στον μητροπολιτικό ναό της Παναγίας και στην συνέχεια στην κατάθεση στεφάνων στον ανδριάντα του μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθου.

Ούτε χίλια βιβλία δεν φτάνουν για να περιγράψουν όσα πέρασαν οι πρόγονοι μας, είπε, μεταξύ άλλων, στην ομιλία της εντός του ναού της Παναγίας η Αντωνία Μαρμαρίδου, φοιτήτρια του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Φοιτητών Κομοτηνής. Πόντια στην καταγωγή από την Τραπεζούντα και από τους δύο γονείς της, η νεαρή φοιτήτρια πλαισιωμένη από μέλη των ποντιακών σωματείων της περιοχής μας τόνισε στην ομιλία της «οι Πόντιοι που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα διεκδίκησαν το αυτονόητο, αναγνώριση, διότι έχουν δικαίωση στη μνήμη. Μερική δικαίωση επήλθε στις 24 Φεβρουαρίου 1994 όπου με αρκετή καθυστέρηση το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την 19^η Μαΐου ως ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Για να επέλθει ουσιαστικότερη δικαίωση θα πρέπει συνεχίσουμε όλοι μας την προσπάθεια αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας σε διεθνές επίπεδο, γιατί διαπράχθηκε το βαρύτερο έγκλημα. Και πρέπει να διεκδικήσουμε από την Τουρκία μια συγνώμη, γιατί αν η τουρκική κοινωνία δεν αναγνωρίσει το έγκλημα που έχει διαπράξει, σημαίνει ότι είναι έτοιμη να το επαναλάβει».