Ευρωπαίοι φταίνε για τη σκόνη

Ευ­ρω­παί­οι φταί­νε για τη σκό­νη

Πα­ρά­γι­νε φέ­τος με την α­φρι­κα­νι­κή σκό­νη που έρ­χε­ται κα­τά κύ­μα­τα και μας ε­νο­χλεί τα μέ­γι­στα, σε συν­δυα­σμό και με την ζέ­στη. Πολ­λές οι α­πό­ψεις για την αι­τί­α του φαι­νο­μέ­νου, κά­ποι­ες μά­λι­στα, τρα­βηγ­μέ­νες α­πό τα μαλ­λιά. Ό­πως, ό­τι φταί­νε οι κα­μή­λες που τρέ­χουν στην έ­ρη­μο και ση­κώ­νουν σκό­νη, ή ό­τι βάλ­θη­καν οι Α­φρι­κα­νοί να κά­νουν καλ­λι­ερ­γή­σι­μη την Σα­χά­ρα και ό­πως την ορ­γώ­νουν, ση­κώ­νουν σύν­νε­φα σκό­νης που φτά­νουν ως ε­μάς. Λοι­πόν, μην πι­στεύ­ε­τε σε τέ­τοι­α τε­ρα­τουρ­γή­μα­τα. Α­πλά, για την α­φρι­κα­νι­κή σκό­νη φταί­νε οι Ευ­ρω­παί­οι. Για­τί; Ε­πει­δή με την φρε­νί­τι­δα που μας έ­χει πιά­σει για τον του­ρι­σμό στην Α­φρι­κή, φτά­νου­με κα­τά χι­λιά­δες, κα­θη­με­ρι­νά, στη Σα­χά­ρα, ό­που η με­τα­κί­νη­ση γί­νε­ται με θη­ρι­ώ­δη ερ­κον­τι­σι­ο­νά­τα τζιπ. Και ε­πει­δή η έ­ρη­μος εί­ναι …έ­ρη­μος, τα τζιπ α­να­πτύσ­σουν με­γά­λες τα­χύ­τη­τες με α­πο­τέ­λε­σμα να ση­κώ­νουν στην α­τμό­σφαι­ρα τό­νους σκό­νης το κα­θέ­να, σκό­νη που με την βο­ή­θεια των α­νέ­μων μας έρ­χε­ται α­πό ε­δώ και μας κά­νει δύ­σκο­λη τη ζω­ή.

Μή­πως να κά­να­με μια α­κό­μη α­πό δί­πλα;

Αρ­χι­τέ­κτο­νας ή μη­χα­νι­κός ο Πο­πο­λά­ρος δεν εί­ναι, αλ­λά πο­λύ το συ­ζη­τά­με με τη νέ­α γέ­φυ­ρα στο Κό­σμιο και θα συ­ζη­τά­με α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο την πα­ρά­καμ­ψη που θα α­κο­λου­θούν τα ο­χή­μα­τα, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων και λε­ω­φο­ρεί­α, ώ­σπου να γί­νει το έρ­γο. Μή­πως θα ή­ταν κα­λύ­τε­ρα να κά­νου­με άλ­λη μια γέ­φυ­ρα δί­πλα στην πα­λιά, με την και­νού­ρια να έ­χει και πο­δη­λα­τό­δρο­μο και χώ­ρο για πε­ζούς, ε­νώ η κυ­κλο­φο­ρί­α των ο­χη­μά­των να μοι­ρά­ζε­ται στις δυ­ο γέ­φυ­ρες. Έ­τσι, εύ­κο­λα θα α­πο­φύ­γου­με και τον γρί­φο της πα­ρα­καμ­πτή­ριας ο­δού. Εί­ναι λέ­ει κα­τα­πο­νη­μέ­νη η πα­λιά… ε και… και άλ­λη γέ­φυ­ρα ή­ταν κα­τα­πο­νη­μέ­νη και την εί­δα­με την κα­τά­λη­ξη. Αυ­τήν μπο­ρού­με να την ε­νι­σχύ­σου­με και να εί­ναι εν­τά­ξει.

Με έ­να «κα­πε­λά­κι» δεν θα βρέ­χον­ταν

Για να γί­νουν αυ­τά τα ταμ­πλό στην πό­λη και να βρουν έ­να σε­μνό ση­μεί­ο για την α­νάρ­τη­ση τους τα κη­δει­ό­χαρ­τα, εί­χε βά­λει και ο Πο­πο­λά­ρος το χε­ρά­κι του, την πέ­να του, κα­θώς έ­τσι ό­πως έμ­παι­ναν σε στύ­λους και δέν­δρα, το θυ­μά­στε το πεύ­κο στο πάρ­κο μπρο­στά α­πό την Α­γί­α Πα­ρα­σκευ­ή, δεν ή­ταν και ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για την ε­νη­μέ­ρω­ση των πο­λι­τών, ού­τε και να δι­α­βά­ζου­με, για κά­ποι­ους, πι­θα­νόν για τε­λευ­ταί­α φο­ρά το ό­νο­μα τους. Μπο­ρού­σαν να γί­νουν και κα­λύ­τε­ρες κα­τα­σκευ­ές, αλ­λά έ­γι­ναν του­λά­χι­στον αυ­τές. Το σχό­λιο α­φο­ρά στην δυ­να­τό­τη­τα το­πο­θέ­τη­σης στην κο­ρυ­φή των ταμ­πλό, κά­τι σαν κα­πε­λά­κι, μια τρι­γω­νι­κή κα­τα­σκευ­ή, ώ­στε να προ­στα­τεύ­ον­ται τα κη­δει­ό­χαρ­τα α­πό την βρο­χή. Θα πεί­τε, αυ­τό μας πει­ρά­ζει… ε, ναι, πει­ρά­ζει… Εί­ναι και λί­γο προ­σβλη­τι­κό, εί­ναι και λί­γο κα­κό το θέ­α­μα να βρέ­χον­ται τα συγ­κε­κρι­μέ­να χαρ­τιά, κα­θώς εί­ναι πο­λύ ση­μαν­τι­κά, ι­δί­ως για τους οι­κεί­ους αυ­τών που έ­φυ­γαν α­πό την ζω­ή. Και να εί­στε σί­γου­ροι, πως δεν εί­ναι ψι­λά γράμ­μα­τα μια τέ­τοι­α προ­σαρ­μο­γή στα ταμ­πλό των κη­δει­ό­χαρ­των.

Πα­νι­κός α­πό το «Panic Button»

Αυ­τό που το «Panic Button» ε­πε­κτεί­νε­ται σε ο­λό­κλη­ρη τη χώ­ρα, για κα­λό γί­νε­ται; Για τους αρ­μό­διους, η ε­πέ­κτα­ση της ε­φαρ­μο­γής «α­πο­τέ­λε­σε α­δή­ρι­τη α­νάγ­κη, δε­δο­μέ­νης της έ­κτα­σης και έν­τα­σης των πε­ρι­στα­τι­κών εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βί­ας». Υ­πεν­θυ­μί­ζε­ται ό­τι η ε­φαρ­μο­γή του εί­χε ξε­κι­νή­σει πι­λο­τι­κά σε Α­θή­να και Θεσ­σα­λο­νί­κη και α­πευ­θύ­νον­ταν α­πο­κλει­στι­κά σε γυ­ναί­κες. Με λί­γα λό­για, ό­λοι ε­ναν­τί­ον ό­λων εί­μα­στε στην Ελ­λά­δα και ε­πει­δή ή­δη έ­γι­νε και μό­δα το κουμ­πί πα­νι­κού, μην α­πο­κλεί­ε­ται να το έ­χου­με οι πε­ρισ­σό­τε­ροι στο κι­νη­τό μας, α­κό­μη και για πλά­κα. Λοι­πόν, αν έ­νας ζη­τά προ­στα­σί­α α­πό το κρά­τος εί­τε α­πό την Α­στυ­νο­μί­α, εί­τε α­πό τον Δή­μο, εί­τε α­πό αρ­μό­δι­ες, λέ­με τώ­ρα, αρ­χές, πρέ­πει να του δί­νε­ται. Ό­χι να του βά­ζου­με έ­να κουμ­πί στο κι­νη­τό και να του λέ­με να το πα­τή­σει αν έρ­θει ο άλ­λος να τον δεί­ρει ή ό­τι άλ­λο. Τό­τε θα εί­ναι αρ­γά… Ά­σε που με το «Panic Button», μο­νί­μως σε πα­νι­κό θα εί­μα­στε, πε­ρι­μέ­νον­τας, με φό­βο, πό­τε θα το χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με.

Να μά­θου­με να ζού­με με τα γκά­πα γκού­πα

Εν­τω­με­τα­ξύ, ή­ταν που ή­ταν τα χα­ρα­κώ­μα­τα της Φλάν­δρας οι δρό­μοι της Κο­μο­τη­νής, με τα έρ­γα φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου και ο­πτι­κής ί­νας, δεν υ­πάρ­χουν ού­τε δέ­κα μέ­τρα ο­μα­λού ο­δο­στρώ­μα­τος. Έ­να συ­νε­χές γκά­πα γκού­πα. Μέ­χρι και ο δρό­μος, τα λί­γα μέ­τρα, προς το νο­σο­κο­μεί­ο που α­σφαλ­το­στρώ­θη­καν πριν μό­λις 5 χρό­νια, προ­ε­κλο­γι­κά, έ­χουν σκε­βρώ­σει και μοιά­ζουν με δρό­μο πεν­τη­κον­τα­ε­τί­ας. Και δεν εί­ναι λύ­ση τα μπα­λώ­μα­τα των δή­θεν α­πο­κα­τα­στά­σε­ων με­τά α­πό έρ­γα, κα­θώς σε δρό­μους με συ­νε­χείς α­νω­μα­λί­ες ο­δη­γούν. Ά­ρα­γε, θα έ­χου­με κά­πο­τε στην Κο­μο­τη­νή, δρό­μους με ο­μα­λό ο­δό­στρω­μα; Κά­πως δύ­σκο­λο, α­φού το κό­στος εί­ναι τε­ρά­στιο για έ­να τέ­τοι­ο θη­ρι­ώ­δες έρ­γο. Μι­λά­με ου­σι­α­στι­κά, για το σύ­νο­λο των δρό­μων εν­τός της πό­λης. Ο­πό­τε, μάλ­λον να μά­θου­με να ζού­με με τα γκά­πα γκού­πα. Εί­ναι και αυ­τό έ­να εί­δος α­στι­κού πο­λι­τι­σμού, μια άλ­λη …ποι­ό­τη­τα ζω­ής.

Το κα­λύ­τε­ρο μάρ­κε­τινγκ στον κό­σμο

Και φέ­τος στην Ελ­λά­δα, ο τί­τλος στο πρω­τά­θλη­μα πο­δο­σφαί­ρου κρί­θη­κε α­νά­με­σα σε ο­μά­δες που εί­χαν τον ί­διο χο­ρη­γό. Ό­χι πως οι άλ­λες εί­χαν δι­α­φο­ρε­τι­κό χο­ρη­γό. Εί­ναι το κα­λύ­τε­ρο μάρ­κε­τινγκ που υ­πάρ­χει στον κό­σμο, κα­θώς η συγ­κε­κρι­μέ­νη ε­ται­ρεί­α χο­ρη­γός, ή­ταν κερ­δι­σμέ­νη α­πό αρ­χή, ό­ποι­α ο­μά­δα και αν τερ­μά­τι­ζε πρώ­τη. Γί­νε­ται και αλ­λού; Που­θε­νά στον κό­σμο. Εί­ναι λο­γι­κό; Ό­χι, αλ­λά εί­ναι ελ­λη­νι­κό. Ά­ρα σω­στό για τους Έλ­λη­νες. Άλ­λω­στε, δεν δι­α­μαρ­τύ­ρε­ται κα­νείς. Και οι ο­μά­δες α­κό­μη, βο­λεύ­ον­ται με αυ­τό το πα­ρά­δο­ξο του …ε­παγ­γελ­μα­τι­κού πο­δο­σφαί­ρου.