Πρίγκηπας ή Μολυβένιος Στρατιώτης !;

Πρίγκηπας ή Μολυβένιος Στρατιώτης;

Το παιδικό παραμύθι με τον πρίγκηπα, δεν το γνωρίζει ο Ποπολάρος, άλλωστε και μικρός ο Ποπολάρος, τι σχέση να είχε με πρίγκηπες, ωστόσο βλέποντας το ντεκόρ που στήθηκε δίπλα στο «σπαθί» με την στρατιωτική φιγούρα, του ήρθε στην μνήμη το αγαπημένο του παιδικό διήγημα «Ο μολυβένιος στρατιώτης». Ένα στρατιώτης από μολύβι που σε ένα παιδικό δωμάτιο ανέπτυξε τρυφερό ειδύλλιο με μια μπαλαρίνα, επίσης παιδικό παιχνίδι. Μόνο που από άγαρμπη παιδική κίνηση, ο μολυβένιος στρατιώτης έχασε το ένα του πόδι και το παιδάκι, βλέποντας το παιχνίδι του κατεστραμμένο, πέταξε τον στρατιώτη, μια χειμωνιάτικη νύχτα, στο αναμμένο τζάκι. Ο μολυβένιος στρατιώτης άρχισε να λιώνει και τότε με μια χορευτική κίνηση, η αγαπημένη του μπαλαρίνα έπεσε δίπλα του, στην φωτιά. Έλιωσαν και οι δυο και από το υλικό κατασκευής του του στρατιώτη και της μπαλαρίνας, έμεινε μια μολυβένια καρδιά, σύμβολο της αιώνιας αγάπης τους. Ε, ναι, όταν τα παιδικά παραμύθια είχαν αγάπη και όχι χελωνονιντζάκια ή τρασφόρμερς. Το παραμύθι «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης» (Den standhaftige tinsoldat) του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είναι ένα κλασικό έργο που έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Μπορεί ο Ποπολάρος να μην σας μετέφερε εδώ επακριβώς την πλοκή του, αλλά κάπως έτσι το θυμάται ακόμη, έντονα, με πολλή αγάπη και συγκίνηση.

Στην χώρα που «δέρνουμε» τις ελιές

Διαμαρτυρήθηκαν αγρότες και κτηνοτρόφοι στην Κομοτηνή και καλά έκαναν. Δεν βλέπουν μέλλον στην δραστηριότητα τους. Σωστά βλέπουν. Είναι οι κυβερνώντες που επί δεκαετίες έχουν άγνοια και κλειστά μάτια. Χωρίς αναδασμούς, χωρίς νερό, τι να καλλιεργήσεις; Στην Ολλανδία, κάθε στρέμμα παράγει πλούτο 1700 ευρώ, στην Ελλάδα, μόλις 170. Στην κτηνοτροφία, το 60-70% του κόστους είναι οι ζωοτροφές. Για οικονομία κλίμακος, θα έπρεπε να συνασπίζονται οι μικροί κτηνοτρόφοι σε μεγάλα σχήματα και να εισάγουν καινοτομία στην παραγωγή ζωοτροφών, βλέπε πάλι Ολλανδία, αλλά και Πολωνία, καθώς και άλλες χώρες. Στην Ελλάδα, ακόμη ζητάμε εργάτες να «δείρουν» τα ελαιόδεντρα για να πέσουν οι ελιές, όπως ο Ξέρξης μαστίγωσε την θάλασσα για να την συνετίσει. Σε άλλες χώρες τις μαζεύουν μηχανικά και δεν κάνουν ανέκδοτα με το μάζεμα της ελιάς. Ναι γιατί, ολόκληρη η χώρα μας, ένα ανέκδοτο είναι. Ανέκδοτο, με το οποίο μέχρι τώρα γελούσαμε και από εδώ και μπρος θα κλαίμε. Α και να μην ξεχάσουμε ότι μεγάλο μέρος της αγροτικής μας ικανότητας, το σπαταλάμε για την παραγωγή όχι τροφίμων, αλλά βιομηχανικής πρώτης ύλης, του βαμβακιού. Αυτό και αν είναι ανέκδοτο.

Η ζωή στην «ζούγκλα»

Το σχόλιο με την φωτογραφία που το συνοδεύει, βασάνισε μήνες τον Ποπολάρο αν θα έπρεπε ή όχι να το δημοσιεύσει. Και φυσικά, δεν χρειάζεται η μετάφραση, καθότι όλοι, τουλάχιστον Λόουερ έχουμε, στα ελληνικά δυσκολευόμαστε κάπως. Λοιπόν, ο Τζον Γκότι, 27 Οκτωβρίου 1940 – 10 Ιουνίου 2002, ήταν Αμερικανός γκάνγκστερ και αφεντικό της Ιταλο-Αμερικανικής Μαφίας. Ο τελευταίος …αυθεντικός νονός και αφεντικό του εγκλήματος στη Νέα Υόρκη του οποίου ο φανταχτερός τρόπος ζωής και οι συχνές δημόσιες εμφανίσεις του, τον κατέστησαν μια εξέχουσα προσωπικότητα στη δεκαετία του ’80 και ’90.  Την άνοδο του στην κορυφή της Μαφίας, την έκανε ταινία το Χόλυγουντ, με τον Γκότι να ενσαρκώνει ο Τζον Τραβόλτα. Στο προκείμενο τώρα, το αρνί, όσο και να την γλυτώνει κάνοντας ήρεμη ζωή μέχρι και παραδομένος από αγώνες για το δίκιο, κάποτε θα το φάει ο λύκος. Αλλά και το λιοντάρι μπορεί να πέσει θύμα, των …κυνηγών ανθρώπων, αν και στο ζωικό βασίλειο, πριν γεράσει, δεν απειλείτε. Και πάντως, θα έχει βρυχηθεί πολλές φορές στην ζωή του, κάνοντας ακόμη και δυνατά σαρκοβόρα ζώα να το τρέμουν. Το είπε μαφιόζος, ή του το αποδίδουν, αλλά έγραψε…

Το παραμύθι του πάρκου

«Τα παραμύθια του κόσμου» περιμένουν μικρούς και μεγάλους στην Κομοτηνή, με το μεγαλύτερο παραμύθι την ονομασία του πάρκου της πόλης σαν …Αγίας Παρασκευής. Άραγε με την κτητική σημασία του προσδιορισμού; Κρίμα μόνο που δεν θα βρεθεί κάποιος να μιλήσει στα παιδιά για πάρκο της Κομοτηνής, για την ομορφιά που είχε, το γεφυράκι των παιδικών μας αναμνήσεων, το πραγματικό σιντριβάνι, τον ζωολογικό κήπο. Τότε που το πάρκο ήταν πάρκο που ζούσε με τον κόσμος της πόλης και όχι ανθρωποδιώχτης. Κατά τα λοιπά, τόσο μπορεί η δημοτική αρχή, τόσο κάνει. Προφανώς, αυτό θέλει η πλειοψηφία, για αυτό και την ψηφίζει. Και όχι μόνον για τα παραμύθια που εγκαταστάθηκαν στο πάρκο με αφορμή τα Χριστούγεννα. Όλη η πόλη, παραμύθια γέμισε.

Πότε τελειώνει το τεστ αναρτήσεων;

Ότι ήταν να περάσει από τον κεντρικό δρόμο του Ιάσμου πέρασε. Οπτική ίνα, αποχέτευση… αλλά ο δρόμος παραμένει κατεστραμμένος, παγίδα για κάθε είδος τροχοφόρου. Πριν τον Ίασμο, προς Κομοτηνή, ένα μέρος έχει στρωθεί. Όπως και ο εργολάβος που ανέλαβε την κατασκευή της νέας γέφυρας στον Κομψάτο, ασφαλτόστρωσε τα 100 μέτρα πριν την παλιά γέφυρα, προφανώς για να μην καταπονούνται τα δικά του οχήματα, οπότε δεν τραντάζονται και τα διερχόμενα. Έμεινε όμως ο κεντρικός δρόμος στον Ίασμο. Ευθύνη της Περιφέρειας, του Δήμου, κάποιου υπουργείου, πραγματικά δεν ενδιαφέρει, πλέον, κανέναν. Το θέμα που καίει όλους όσους περνούν από εκεί, είναι να ασφαλτοστρωθεί το κακοσόκακο που σήμερα προσβάλει τη νοημοσύνη όλων και ταλαιπωρεί όποιον το διαβαίνει με αυτοκίνητο. Αν και ο τίτλος του σχολίου είναι ειρωνικός-χιουμοριστικός, ούτε πλάκα δεν σηκώνει πλέον το θέμα.