Στ. Σαμαρά : «…Δε φοβάμαι πλέον, νευριάζω. Όλοι περνάμε δύσκολες καταστάσεις…»

Στέλλα Σαμαρά – συνέντευξη στην Θρακική Αγορά

Στ. Σαμαρά : «…Δε φοβάμαι πλέον, νευριάζω. Όλοι περνάμε δύσκολες καταστάσεις…»

Η Στέλλα Σαμαρά στο thrakikiagora.gr. Μας μιλάει για την πορεία της στη μουσική, το νέο της τραγούδι και τα καλλιτεχνικά σχέδιά της.

Η Στέλλα Σαμαρά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη . Ήρθε στην Αθήνα για σπουδές και την κέρδισε το τραγούδι και η μουσική. Η Στέλλα είναι ένα κορίτσι που αγαπάει τον άνθρωπο δίπλα της, φροντίζει τα αδέσποτα της γειτονιάς της , γράφει τραγούδια της αρέσει η ησυχία και αγαπάει τα παιδιά .

 

Γεια σου Στέλλα! Πώς είσαι; Πρώτα από όλα θα ήθελα να σου πω, ότι η συνέντευξη θα είναι αναγνωριστική, οπότε θα προσπαθήσουμε να μάθουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε για εσένα. Θέλω να μου πεις πώς ήταν αυτός ο χειμώνας  για εσένα, σε όλους τους τομείς. Προσωπικά, αλλά κι επαγγελματικά μιας και έβγαλες νέο τραγούδι.

Καλησπέρα κι από εμένα! Όλη η περασμένη χρονιά είναι κάτι που δε μπορώ, ούτε και θέλω να θυμάμαι. Υπήρξαν πολλά προβλήματα, πολλές απώλειες, γενικότερα πολλά άσχημα γεγονότα. Έτσι γράφτηκε και το τραγούδι αυτό… Σε μία τέτοια φάση. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κάποιος, δεν υπάρχει καμία αισιοδοξία σ’ ό,τι λέει.

 

Θέλω να μου πεις και τη γνώμη σου για όλα αυτά που ζούμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πώς βλέπεις να πηγαίνουν τα πράγματα; 

Βλέπω ότι πάντα το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό. Ο δυνατός θα τρώει τον αδύναμο και θα ταΐζει και τα παιδιά του εις τους αιώνες των αιώνων. Έτσι φτιάχτηκε ο κόσμος, έτσι φτιάχτηκαν τα ζώα, έτσι φτιάχτηκαν και οι άνθρωποι. Νομίζω ότι δουλευόμαστε εξ αρχής με το θέμα της πανδημίας. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούσαν, δεν υπήρχαν γιατροί, δεν υπήρχαν ΜΕΘ, οι άνθρωποι στοιβάζονταν στα μέσα μεταφοράς λες και πάνε για σφαγή κι εμάς μας ένοιαζε άμα θα περπατάμε στο δρόμο μετά τις 8 το απόγευμα. Για πάνω από τους μισούς ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, ευθύνεται η αναισθησία όσων παριστάνουν πως κυβερνούν, όχι ο ιός. Αν υπήρχε επάρκεια σε γιατρούς και ΜΕΘ, αυτοί οι άνθρωποι θα ζούσαν. Όμως δεν τους ένοιαζε. Ήξεραν πως όσοι τους ενδιέφεραν θα απευθύνονταν σε ιδιωτικές κλινικές κι όχι σε δημόσια νοσοκομεία.

 

Έκανες ανασκόπηση; Γιατί πολλοί με τους οποίους συζήτησα, αναθεώρησαν ακόμα και τα πιο «ασήμαντα» ή δεδομένα «πράγματα» στη ζωή.

Αναθεώρησα, αλλά όχι όπως οι άλλοι. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είχα το προνόμιο να θεωρήσω κάτι δεδομένο. Σ’ αυτή τη φάση απλώς σταμάτησα να ελπίζω. Θεωρούσα ότι όσα και να μου δώσει η ζωή από εδώ και πέρα, δε θα ισορροπήσουν τη ζυγαριά σε σχέση με αυτά που μου πήρε. Ακόμα δηλαδή, στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι. Μακάρι να μην το νιώσει κανένας αυτό το κενό, γιατί είναι επικίνδυνο.

 

Υπήρχε κάτι που σε φόβισε ή σε νευρίασε τον τελευταίο καιρό; Γιατί επαγγελματικά αυτό που δέχτηκε τη μεγαλύτερη πληγή ήταν ο κλάδος της μουσικής… 

Ναι. Πάντα έρχονται τέτοιες στιγμές που απογοητεύομαι από τους ανθρώπους. Δε φοβάμαι πλέον, νευριάζω. Όλοι περνάμε δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες πρέπει τουλάχιστον να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και όχι να πατάμε πάνω του. Τέτοιους ανθρώπους προτιμώ να ξεχνάω πως τους γνώρισα και να πάω παρακάτω με μεγαλύτερη ευκολία όσο περνάν τα χρόνια.

 

 Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;

Μου λείπουν μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Από εκείνο κι έπειτα προτιμώ να μην τα πολυθυμάμαι. Μου έρχονται πολλές φορές εικόνες στο μυαλό από αγαπημένους μου, που δεν υπάρχουν πια.

 

Είσαι άνθρωπος που σε γενικές γραμμές αγαπάει την ησυχία ή θες ένταση; 

Ως φοιτήτρια έμενα σε ένα σπίτι το οποίο βρισκόταν απέναντι από καφετέριες και νυχτερινά μαγαζιά και στον ακριβώς επάνω όροφο λειτουργούσε σχολή χορού. Οπότε από αυτήν την άποψη, δε με πειράζει η ένταση. Η ένταση με πειράζει στις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

 

«Σε έχω χάσει πια». Νιώθεις ότι χάνεις πράγματα από τη ζωή σου;

Συνέχεια. Όμως στην πραγματικότητα δε μπορείς να χάσεις κανέναν και τίποτα που στην ουσία κουβαλάς μέσα στην ψυχή σου.

 

Και πάμε στα μουσικά δρώμενα… «Το μέσα». Έβγαλες ένα αρκετά δυναμικό κομμάτι και ο κόσμος το δέχθηκε με αγάπη. Το περίμενες;

Δεν περίμενα καν ότι θα κυκλοφορήσει με αυτούς τους στίχους. Εάν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που να αισθάνθηκε πως το τραγούδι αυτό τον άγγιξε, για μένα είναι κάτι.