«Τρία πουλάκια κάθονταν»

«Τρία πουλάκια κάθονταν»

Πιθανόν αρκετοί να αναρωτηθήκατε, γιατί ο Ποπολάρος δημοσιεύει προτάσεις του προγράμματος του δημοτικού συνδυασμού «Ξεκίνημα για την Πόλη», εδώ και αρκετές εβδομάδες. Γιατί το δημοσιογραφικό ένστικτο του έλεγε πως σύντομα προτάσεις και ιδεολογία του συνδυασμού αλλά και της πάλαι ποτέ «Νέας Πορείας» υπό τον Βαβατσικλή, θα τύχουν εκμεταλλεύσεις για να στηριχθούν και να προβληθούν νεόκοποι συνδυασμοί και υποψήφιοι. Από αυτούς που όταν είχαν την δυνατότητα και την ευκαιρία να στηρίξουν συνδυασμούς που πρέσβευαν ότι η ανάπτυξη του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει ιδιαίτερη σημασία για την επίτευξη μιας αποκεντρωμένης, συμμετοχικής και αυτοδιαχειριζόμενης δημοκρατικής πολιτείας και πως «η Αυτοδιοίκηση αποτελεί φορέα λαϊκής εξουσίας», προτίμησαν να κλείνουν επί Δεξιά, είτε από μόνοι τους είτε υπακούοντας σε παράγγελμα των τοπικών δήθεν ελίτ. Και τώρα, σαν δήθεν έτοιμοι από καιρό, επιχειρούν να σώσουν την Πόλη, την οποία οι ίδιοι καταδίκασαν σε δρόμους ισοπέδωσης και «δεν βαριέσαι». Εδώ είναι που κολλάει ο τίτλος του σχολίου. Όταν θέλουμε να πούμε πως κάποιος δεν προσέχει αυτόν που μιλάει και μετά μπαίνει στη συζήτηση, λέγοντας άσχετα, χρησιμοποιούμε τη φράση «τρία πουλάκια κάθονταν». Η φράση προέρχεται από το ομώνυμο κλέφτικο δημοτικό τραγούδι όπου σύμφωνα με το στίχο τα «τρία πουλάκια» κοιτούσαν καθένα σε άλλη κατεύθυνση. «Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι το ‘να τηράει τη Λειβαδιά και τα’ άλλο το Ζητούνι, το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει…». Ας πρόσεχαν που είχαν δώσει τα κλειδιά της Πόλης, σε ποιο «μπρελόκ» πέρασαν αυτά τα κλειδιά.

Κομοτηνή της Δύσης (Ελλάδας) ή της Ανατολίας;

Επειδή, όπως φαίνεται, θα ζήσουμε ένα εκλογικό Αύγουστο οδεύοντας προς της αυτοδιοικητικές εκλογές του Φθινοπώρου, να ένα ακόμη σχόλιο, ελαφρώς τροποποιημένο, για την Πόλη όπου ζούμε και πλέον με δυσκολία αναπνέουμε και το οποίο είχε δημοσιευτεί πριν χρόνια. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Πατρίδας μας, το οποίο αποτυπώνεται τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο χώρα, ειδικότερα δε στην Πόλης μας την Κομοτηνή, είναι αυτή η αέναη αμφιταλάντευση μεταξύ Δύσης και Ανατολίας. Το θέμα δεν αφορά στο τοπικό χρώμα της Πόλης, ούτε στην πολυπολιτισμική της σύνθεση, η οποία χαρακτηρίζεται όχι από τις θρησκείες αλλά από την πολιτισμική προέλευση των κατοίκων της γηγενείς, πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία, την Ανατολική Θράκη, Κωνσταντινούπολη, Ιωνία, Πόντο, χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, Σαρακατσάνους και συμπατριώτες μας που ήρθαν και έμειναν στην Κομοτηνή. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία και αφορά στην άναρχη δόμηση, στην αδιαφορία για τον δημόσιο χαρακτήρα κτιρίων και γενικότερα χώρων, στο ρουσφέτι στην πολιτική και ειδικά στην αυτοδιοίκηση, στην εσωστρέφεια μιας πόλης που τρώει τα «σωθικά» της. Από την μια, έδρα της Περιφέρειας ΑΜ-Θ με πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από την άλλη, με πολλούς από μας, θιασώτες της ραθυμίας, των πατερούληδων της πολιτικής και της οικονομικής ζωής. Η Κομοτηνή μας, δεν θα άντεχε ούτε λεπτό, αν με ένα μαγικό τρόπο την μεταφέραμε σε ένα άλλο κράτος της ΕΕ, ας ήταν και κάποιο με μικρότερο ΑΕΠ από της Ελλάδας, με κλάσμα της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας. Αυτή η προοπτική, της ταύτισης με την Ανατολία και προσοχή, όχι με την Ανατολή, άλλωστε ο δικέφαλος αετός της Ρωμανίας έβλεπε στην Δύση και στην Ανατολή, είναι που μετατρέπει την Πόλη μας, ιδίως τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, σε πόλη χωρίς πολιτισμό, χωρίς σχέδιο, χωρίς ελπιδοφόρο μέλλον. Δεν μας φταίνε τα κτήρια, τα ντουβάρια, οι δρόμοι, μας φταίει η προσκόλληση σε λογικές της Ανατολίας. Και πρέπει κάποια στιγμή, να αποφασίσουμε για την κατεύθυνση στην οποία θα πορευτούμε. Πόλη της ΕΕ, της Δύσης ή θα παραμείνουμε Ανατολία… Να αποφασίσουμε αν μας αρέσει τελικά η χαοτική κατάσταση της κίνησης και της στάθμευσης των αυτοκινήτων, η επιβολή των «θέλω» των ολίγων και των συντεχνιών έναντι του συμφερόντων της Πόλης και των δημοτών της, αν μας αρέσει το Ελληνικό ωραίο ή το κομφούζιο και η αρπακόλλα, το Ελληνικό μέτρο ή η ανατολίτικη νοοτροπία. Προφανώς να μην απεμπολήσουμε τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα της Πατρίδας μας, άλλωστε όλα αυτά τα Ελληνικά, είναι που συνέβαλαν τα μέγιστα στην δημιουργία του Δυτικού πολιτισμού. Γιατί όμως να τα αρνούμαστε, αφού εν πολλοίς δικά μας είναι; Η Κομοτηνή, πρέπει να είναι μέτρο σύγκρισης για άλλες ελληνικές-ευρωπαϊκές πόλεις και όχι απλά να θαυμάζουμε επιτεύγματα άλλων, χωρίς να τα εφαρμόζουμε εμείς. Ναι, δεν είναι εύκολο, άλλωστε δέκα χρόνια μνημόνια και μυαλό δεν βάλαμε. Ωστόσο, αν είχαμε την ευκαιρία, θα έπρεπε να επιλέξουμε για την Πόλη μας, ένα δρόμο πολιτισμού (με την γενικότερη έννοια του όρου) και όχι της απλής και στις περισσότερες των περιπτώσεων, κακής διαχείρισης, ένα δρόμο ανάτασης και όχι ισοπέδωσης, ένα δρόμο ο οποίος θα μας κάνει να χαιρόμαστε που ζούμε στην Κομοτηνή και όχι να λέμε …δε βαριέσαι». Τις ευκαιρίες τις είχαμε, τις επιλογές τις κάναμε.

Ποιος φοροδιαφεύγον θα πληρώσει;

Εντωμεταξύ, το είχε πει ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος πριν τις εκλογές, πως η φοροδιαφυγή στην χώρα φτάνει τα 50 δις ετησίως, λίγοι, ωστόσο, έδωσαν σημασία. Από τα 50, αν όντως είναι αληθές το νούμερο αυτό, τα 5 και πλέον, αφορούν στα καύσιμα. Αυτά, καμμιά κυβέρνηση δεν προσπάθησε να τα εισπράξει και ήταν το πλέον εύκολο να γίνει. Αλλά να τα βάλουν με τους κοτζαμπάσηδες; Οπότε, μένει η φοροδιαφυγή αυτών που δηλώνουν 5-10 χιλιάδες τον χρόνο, ενώ στην πραγματικότητα εισπράττουν 20, 30 40… Και από αυτούς, δεν θα επιχειρηθεί να πληρώσουν όλοι. Οι φίλοι, τα τσιράκια των κοτζαμπάσηδων, οι κομματικοί φίλοι, οι προσκολλημένοι στην εξουσία, οι «διάσημοι» και οι μετέχοντες σε κοινωνικές «ελίτ», θα αποφύγουν τον έλεγχο. Ε, έχετε καταλάβει ποιος μένει να ελεγχθεί, ή και να πληρώσει χωρίς να ελεγχθεί. Η «πλέμπα»…

Κάθετος άξονας: Αξιοποίηση ή εκμετάλλευση;

Και επειδή με τις εκλογές τις αυτοδιοίκησης θα ασχολούμαστε από εδώ και μπρος, ένα ακόμη ενδιαφέρον ζήτημα για τους συνδυασμούς που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας είναι τι θα κάνουν με τον κάθετο άξονα. Πως από εκεί που τον είχαμε για μεγάλη ευκαιρία, έγινε για ορισμένους «κατάρα» και πως μπορούσε να γίνει «παράδεισος». Ένας δρόμος είναι πάντα ευκαιρία για επικοινωνία ανθρώπων και πολιτισμών, ιδεών, για μεταφορά εμπορευμάτων, πλούτου. Εξαρτάτε όμως και από το πώς τον βλέπει κανείς, για αξιοποίηση ή για εκμετάλλευση; Να μην ξεχνάμε ότι μέχρι και διόδια θέλαμε να του βάλουμε, κάποιοι θα έβλεπαν με καλό μάτι και αναχώματα στον κάθετο.